Tuesday, August 19, 2014

ಗೊಂಚಲು - ಒಂದು ನೂರಾ ಮೂವತ್ತು.....

ಮನಸಿನ ಹೊಸ ನಡಿಗೆ.....
(ಅವಳೆದೆಯ ಕಲ್ಪಿತ ಭಾವಗಳು – ನನ್ನ ಶಬ್ದಗಳಲ್ಲಿ... ಅವಳಾರೆಂದು ಕೇಳಬೇಡಿ...)


‘ರೂಪ’ದರ್ಶಿ: ಸ್ನೇಹಿತೆ “ಊಪಿ...”
ಒಳಮನೆಯ ಕತ್ತಲಲಿ ಕಾಡುವ ನೆನಪು – ನೇವರಿಕೆ...
ವಾಡೆಯ ಬಾಗಿಲ ತೆರೆದಿಟ್ಟೆ...
ತೂರಿ ಬರೋ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಕಂಡದ್ದೂ ಮತ್ತದೇ ನಿನ್ನಂದ, ಎದೆ ಬಯಲ ಚೆಂದ...
ಕಾರಣ - ಅಕ್ಷಿ ಅಕ್ಷದ ತುಂಬಾ ನಿನ್ನದೇ ಕನವರಿಕೆ...
ಸುಳಿವ ಹೊಸ ಗಾಳಿಯಲೂ ನಿನ್ನ ಬೆವರ ಗಂಧ...
ಜೀವ ಭಾವದೊಳೆಲ್ಲ ರೋಮಾಂಚದ ಭಾವಾನುಬಂಧ...


ನೆನಪಾಗಬಾರದೇ ನಿನಗೊಮ್ಮೆ  - ತುಟಿಯಂಚಿಂದ ನೀ ಕೆಡಿಸುತಿದ್ದ ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಕಾಡಿಗೆ, 
ಆಗೆಲ್ಲ ಖುಷಿಯಿಂದಲೇ ಗದರುತಿದ್ದ ನನ್ನ ತುಟಿಯ ಕೊಂಕು, 
ಹೆಣ್ಣೆದೆಯ ಅರಳುವಿಕೆಯ ನಸುಗಂಪನ,
ಭಯ ಬೇಡವೇ ಹುಡುಗೀ ಅಂತಂದು ನೀನೇ ಒರೆಸುತಿದ್ದ ಎನ್ನ ಹಣೆಯ ಬೆವರ ಮಣಿ, 
ಆ ನಸುಗತ್ತಲಲೂ ಎನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತಿದ್ದ ಆರಾಧನೆಯ ಆರದ ದೀಪ...


ಮನಸಿನದಿದು ಹೊಸ ನಡಿಗೆ – ಒಲವೇ ನಿನ್ನೆಡೆಗೆ...
ಅನುಕ್ಷಣವೂ ನಿನ್ನದೇ ಘಂಟೆ ಜಾಗಟೆ ಎದೆ ಗುಡಿಯ ಮಂಟಪದಲ್ಲೀಗ - ನಿದ್ದೆ ಮರುಳಲ್ಲೂ ಘಲಿ ಘಲಿರೆನ್ನುವ ಹಸುಕಂದನ ಅಂಬೆಗಾಲಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದ ಗೆಜ್ಜೆಯಂತೆ...
ಹೂವ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಹಾಡಬೇಕಿದ್ದ ಹಾಡಿನ ಝಲಕೊಂದು ದುಂಬಿಯ ಕಾಯುತ್ತ ಇಲ್ಲೇ ಸುಳಿಯುತಿದೆ...
ಎನ್ನೆದೆಯ ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆ ನೀ ಅರ್ಧ ಬರೆದಿಟ್ಟು ಹೋದ ಕವನದ ಸಾಲು ಪೂರ್ಣತೆಯ ಚುಕ್ಕಿಯಿಡಲು ನಿನ್ನ ಬರವನೇ ಕಾಯುತಿದೆ...


ಪೆದ್ದು ಹುಡುಗಾ - ಬಾಲ್ಯ ಕಳೆದು ಹೆಣ್ಣಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಎದೆಯ ಭಾವಗಳಿಗೆ ಹೊಸ ಬಣ್ಣ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಹೆಣ್ಣಾಸೆಯ ಕೋಮಲ ಭಾವಗಳಿಗೆ ಕಿರುಬೆರಳಲೇ ಕಿಡಿ ಹಚ್ಚಿ, ಜಂಗಮ ಭಾವಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಸ್ಥಾವರದ ಬಯಕೆ ತುಂಬಿದ ಮೊದಲ ಗಂಡು ಪ್ರಾಣಿ ಕಣೋ ನೀನು...


ಬೆರಳ ಬೆಸೆದು, ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ನನ್ನಾಳವನೆಲ್ಲ ಅಳೆದು, ಚಿತ್ತ ಸೋಲುವಂತ ಪ್ರಣಯದ ಕಲ್ಪನಾ ಚಿತ್ರಗಳಿಗೆ ಒಳಗೇ ಜೀವಬರಿಸಿ, ಎದೆ ಭಾರ ಏರಿಸಿ, ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣ ತಪ್ಪಿಸಲು ಹೆಣಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ, ನನ್ನ ಸಂಜೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ರಂಗೇರಿಸಿ, ಮೀಸೆ ಅಡಿಯಲ್ಲೇ ನಸುನಗುತ್ತ ನನ್ನೊಡನೆ ನೀ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಜಾಗ ಅಂಗಳದ ಆ ಕಲ್ಲು ಮಂಚ ಕೂಡ ಈಗ ನಿನ್ನ ತುಂಟ ತುಂಟ ಪಿಸುನುಡಿಯ ದನಿಯ ಕೇಳದೇ ಒಂಟಿ ಭಾವದಲ್ಲಿ ನರಳುತಿರುವಂತೆ ಕಾಣುತಿದೆ ಕಣೋ...  


ತಲೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ಬಂದು ಎಳೆ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಕೂದಲ ಕೊಡವುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದರೆ ನಾನು, ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಂದ ನೀನು ಸೋನೆ ಮಳೇಲಿ ನೆಂದ ಹಂಸೆ ಮಳೆ ನಿಂತ ಮೇಲೆ ಗರಿಕೊಡವಿಕೊಂಡಂತಿದೆ ಕಣೇ ಅಂದಿದ್ದೆ... ಎಣ್ಣೆ ಗಪ್ಪು ಹುಡುಗಿ ನಾನು, ಕಡುಗಪ್ಪು ಕೂದಲ ಕೊಡವಿದರೆ ಹಂಸೆಯಂತೆ ಕಾಣ್ತೀನಾ ಮೊದಲು ಕಣ್ಣು ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡ್ಕೋ ಅಂದರೆ; ನಿನ್ನ ಮನದ ಬಿಳುಪಲ್ಲಿ ಬದುಕ ಬೆಳಗಿಸಿಕೊಳ್ಳ ಹೊರಟ ಮಹಾ ಸ್ವಾರ್ಥಿ ನಾನು ನಂಗೆ ನೀನೆಂದಿಗೂ ಹಂಸೆಯೇ, ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಎಣ್ಣೆಗಪ್ಪು ಹಂಸೆ ಅಂತ ಕರೀತೀನಿ ಅಂತಂದು ಎಂದಿನ ನಿನ್ನ ದೊಡ್ಡ ನಗೆಯ ನಕ್ಕು ಅಂಗಳದಲೇ ಅರಳಿದ್ದ ಬಿಡಿ ಮಲ್ಲಿಗೆಯೊಂದ ನೀಡಿದ್ದು ನೆನಪಾದರೆ ಈಗಲೂ ಏನೋ ಅವ್ಯಕ್ತ ನಾಚಿಕೆ ಜೀವದಲಿ ಜೋಕಾಲಿಯಾಡುತ್ತೆ...


ತಲೆ ನೋವೆಂದು ಸಪ್ಪೆ ಮುಖ ಮಾಡಿದರೆ ನಾನು – ಎಂದಿನ ಪೋಲಿತನವನೆಲ್ಲ ಮರೆತು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತಲೆಗೆ ಎಣ್ಣೆ ತಟ್ಟಿ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ನೀರೆರೆದ ಸಾಧು ಗೆಳೆಯ ನೀನು... ಆಗೆಲ್ಲ ಕೇವಲ ಹುಡುಗಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಅಮ್ಮನಿರೋದು ಒಬ್ಬ ಶುದ್ಧ ಮನದ ಗೆಳೆಯನಲ್ಲೂ ಅಮ್ಮನಿರ್ತಾಳೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದಿದೆ... ಅದಕೇ ಅಮ್ಮ ನೆನಪಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗ್ಗೆಯೇ ನಿನ್ನ ಮನೆಯಂಗಳದಲಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗುತ್ತಿದ್ದುದು ನಾನು... ತಲೆ ನೇವರಿಸಿ ಏನೇ ಆಯ್ತು ಅಂತ ಆ ಶಾಂತ ಕಣ್ಗಳಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ನೋಡಿದರೂ ನನ್ನ ನೋವೆಲ್ಲ ಅಂದಿನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸತ್ತವೆಂದೇ ಲೆಕ್ಕ... ಅದೆಲ್ಲ ನೆನಪಾದರೆ ಕೊರಳ ಸೆರೆಯುಬ್ಬಿ ಬರುತ್ತೆ...


ನಿನ್ನ ಮಾತಿನೆದುರಿನ ಯಾವ ಮೌನ – ಯಾವುದದು ಪುಟ್ಟ ಬೇಸರ – ಎಲ್ಲ ಸ್ನೇಹಗಳ ನಡುವೆಯೂ ಇರಬಹುದಾದ ಇಷ್ಟಿಷ್ಟು ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ - ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ನೀನೆಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ತೀಯಾ ಎಂಬ ನನ್ನ ಸಣ್ಣ ಅಸಡ್ಡೆ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಕಾಲ ದೂರ ನಿಲ್ಲಿಸಲಿದೆಯೋ ನಿನ್ನಿಂದ ನನ್ನನ್ನ... ನೀ ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿಸೋ, ಮುದ್ದಿಸೋ ನನ್ನ ಕಂಗಳಿಂದ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಹನಿ ಜಾರಿದರೆ ನೀ ಸಮಾಧಾನಿಸಲು ಬರ್ತೀಯಾ..? ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕಾಲ ನನ್ನದೇ ತಪ್ಪಿದ್ದರೂ ನೀನೇ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳ್ತಿದ್ದೆಯಲ್ಲ ಇಂದು ನಾನೇ ಮಂಡಿಯೂರಿದರೂ ಯಾಕಿಷ್ಟು ಕಠೋರ... ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ...


ನಂಗೆ ಅವರಿವರಿಂದ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದಿಷ್ಟೇ ಕಣೋ – ಯಾವುದೋ ನೋವೊಂದು ನಿನ್ನ ಬದುಕ ತನ್ನ ತೆಕ್ಕೆಗೆಳೆದುಕೊಂಡಿದೆ - ನಿನ್ನ ಕಾಡುವ ನೋವು ನನ್ನದೂ ಅಲ್ಲವೇನೋ – ನನ್ನ ನೋವುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಜತೆಯಿದ್ದು, ನನ್ನೆಷ್ಟೋ ನಗುವಿಗೆ ಕಾರಣನಾದ ನೀ ನಿನ್ನೊಳಗೆ ಅಳುವಾಗ ನನ್ನ ದೂರ ಸರಿಸಿದ್ದು ಸರಿಯಾ - ನಗುವಷ್ಟೇ ನನಗಿರಲಿ ಎಂದು ನಿನ್ನ ನೋವಲ್ಲಿ ಜತೆ ನಿಲ್ಲದೇ ದೂರ ಓಡುವಷ್ಟು ಕ್ಷುಲ್ಲಕಳಾ ನಿನ್ನೀ ಸ್ನೇಹಿತೆ - ನಿನ್ನ ನೋವು ನನ್ನ ತಾಕದಿರಲೆಂದು ನೀ ದೂರ ನಿಂತ ಈ ನೋವೇ ನನ್ನ ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಹಿಂಸಿಸುತ್ತದೆ ಕಣೋ - ನೀನಾಗಿ ಒಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲವನೂ ಹಂಚಿಕೊಂಡು ಹಗುರಾಗಿ ನಕ್ಕುಬಿಡು ಬದುಕೆಲ್ಲ ಎದೆಯ ಗೂಡಲ್ಲಿ ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿಯಂತೆ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡುಬಿಡ್ತೀನಿ ನಿನ್ನ... ಹಟ ಹೂಡದೇ, ತಂಟೆ ತಕರಾರು ಮಾಡದೇ... ಸಾವೇ ಎದುರು ನಿಂತರೂ ನಿನ್ನಿಂದ ದೂರ ಸರಿಯದಂತೆ ಜತೆಯಿದ್ದು ಬದುಕ ತಬ್ಬಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತೇನೆ... ಒಮ್ಮೆ ಮಾತಾಗು – ಇಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ನೋವನೇ ಹರಿದು ತಿಂದು ಬದುಕ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳೋಣ... ಸಾವಿಗೂ ನಗುವ ಕಲಿಸೋಣ...


ಮುದ್ದು ಗೆಳೆಯಾ - 
ಅದೇ ಮುಚ್ಚಟೆಯ ಭಾವದಲಿ ಬರಬಾರದೇ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಈ ಬೀದಿಯೊಳಗೆ – ನಿನ್ನೊಲವ ಮೆರವಣಿಗೆ...
ನೀ ಬಂದರೂ, ಬರದಿದ್ದರೂ ನಿನ್ನ ಹೆಸರಿನದೇ ನಿರಂತರ ಮರ್ಮರ - ಇನ್ನೀಗ ಎನ್ನೆದೆಯ ಒಳಮನೆಯೊಳಗೆ...


***ಚಿತ್ರಗಳು: ನನ್ನದೇ ಕ್ಯಾಮರಾ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಸೆರೆ ಸಿಕ್ಕವುಗಳು... 

Saturday, August 2, 2014

ಗೊಂಚಲು - ನೂರಿಪ್ಪತ್ತೊಂಬತ್ತು.....

ಭಯ.....
(ಇವೆಲ್ಲ ಕೇವಲ ನನ್ನ ಭಾವಗಳಷ್ಟೇ... ನಿಮಗುಪಯೋಗವಾಗುವಂತೆನಿಸಿದರೆ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳಿ...)

ನಂಗೆ ನೀರೆಂದರೆ ಬಹಳವೇ ಭಯ...
ಈಜು ಕಲಿಯಲಾಗದೇ ಹೋದ, ಮುಳುಗಿ ಉಸಿರುಗಟ್ಟುವ ಭಯ...
ಅದಕೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅಲೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಸರಸಕ್ಕೆಂದು ಶರಧಿಯ ಮಡಿಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ...

ನಂಗೆ ಗಾಳಿಯೆಂದರೆ ಒಂದಷ್ಟು ಭಯ...
ಅದರ ಓಘಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಅರಿವಿಲ್ಲದೂರಿಗೆ ತೂರಿ ಹೋಗುವ ಭಯ...
ಅದಕೇ ಗಿರಿಗಳ ನೆತ್ತಿಯನರಸಿ ಹೋಗಿ ತೋಳ್ದೆರೆದು ನಿಲ್ಲುತ್ತೇನೆ ಪವನಚುಂಬನಕಭಿಮುಖವಾಗಿ...

ನಂಗೆ ಬೆಂಕಿಯೆಂದರೆ ತುಂಬಾನೇ ಭಯ...
ಅದರ ಉರಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕೇ ಬೆಂದು ಹೋಗುವ ಭಯ...
ಅದಕೇ ನೆತ್ತಿಯ ಕಾಯಿಸುತ್ತಾ ಉರಿಬಿಸಿಲ ಬೀದಿಗಳಲಿ ಅಂಡಲೆಯುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ, ಅಂತೆಯೇ ಎದೆಯೊಳಗೂ ಒಂದಷ್ಟು ದ್ವಂದ್ವಗಳ ಬೆಂಕಿಯನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕೂತಿದ್ದೇನೆ...

ಆಗೀಗ ಮಾತೆಂದರೆ ವಿಪರೀತ ಭಯ...
ಎಲ್ಲ ಹಲುಬಿ ಬೆತ್ತಲಾಗುವ, ಮೌನದ ವಿರೋಧ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಭಯ...
ಅದಕೇ ಯಾರೋ ಅಪರಿಚಿತ ದಾರಿ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಯ್ ಅಂದರೂ ನಾಲಗೆ ತುರಿತದ ರೋಗ ಇರುವವನಂತೆ ವಾಚಾಳಿಯಾಗುತ್ತೇನೆ...

ನಂಗೀಗ ಸ್ನೇಹವೆಂದರೂ ಭಯವೇ...
ಸ್ನೇಹಿಗಳ ಭಾವಗಳಲ್ಲಿ ಏಕೀಭವಿಸಲಾಗದ, ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳನೆಲ್ಲ ನಿಷ್ಠುರವಿಲ್ಲದೆ ಹಿತವಾಗುವಂತೆ ಹೇಳಿ ಅಥವಾ ನಿಷ್ಠುರವಾಗುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಮೌನವಹಿಸಿ ಸ್ನೇಹವ ದೀರ್ಘಕಾಲ ಸಲಹಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಭಯ...
ಅದಕೇ ಹೊಸ ಹೊಸ ಸ್ನೇಹಗಳಿಗೆ ಕೈಚಾಚಿ ಗೆಳೆತನದ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಸವಿಯಲು, ಮಧುರ ಸ್ನೇಹಗಳ ಮಡಿಲ ಕೈಗೂಸಾಗಲು ಹೆಣಗುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ...

ನಂಗೀಗ ಪ್ರೇಮವೆಂದರೆ ಭಯವೋ ಭಯ...
ನಿಭಾಯಿಸುವ ಅರ್ಹತೆಯಿಲ್ಲದ, ಆ ತೀರದವರೆಗೂ ಭದ್ರತೆಯ ನೀಡಿ ಕೈಹಿಡಿದು ನಡೆಸಲಾಗದ ಅಸಹಾಯಕತೆಯ ಭಯ...
ಅದಕೇ ಎದೆಗುಡಿಯಲಿ “ಕಪ್ಪು ಹುಡುಗಿಯ” ಕಲ್ಪನಾ ಮೂರ್ತಿಯನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಆರಾಧಿಸುತಾ ನಗುತಿರುತ್ತೇನೆ...

ಈಗೀಗ ಕಾಮವೆಂದರೆ ತೀವ್ರ ಭಯ...
ಗೆಲ್ಲಲಾಗದ, ಸೃಷ್ಟಿಸಲಾಗದ ನಿರ್ವೀರ್ಯತೆಯ ಭಯ...
ಅದಕೇ ಕಂಡರಿಯದ ಹೆಣ್ಣುಗಳ ಎದೆಗೊಂಚಲ ಕಣಿವೆಯ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಮುಖ ಹುದುಗಿಸಿ ಉಸಿರುಗಟ್ಟುವ ಭಾವದಲ್ಲಿ ಇರುಳೆಲ್ಲ ಬೆವರುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ...

ನಂಗೀಗ್ಯಾಕೋ ಬದುಕೆಂದರೇ ದೊಡ್ಡ ಭಯ...
ಘನತೆಯಿಂದ ಬದುಕಲಾಗದ, ಹೂವ ನಗೆಯ ಸದ್ದನಾಲಿಸುವ ತನ್ಮಯತೆಯಿಂದ ಒಂದರೆಘಳಿಗೆಯೂ ಮನಸಾರೆ ಜೀವಿಸಲಾಗದ ಭಯ...
ಅದಕೇ ಹುಚ್ಚಾಗಿ ಪರಿತಪಿಸಿ ಪ್ರೇಮಿಸಿದವಳೊಡನೆಯ ಮೊದಲ ಮಿಲನೋತ್ಸವದುತ್ತುಂಗದ ಸುಸ್ತಲ್ಲಿ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಅವಳ ಹಣೆಯ ಚುಂಬಿಸಿ ಮತ್ತೆ ತಬ್ಬಿ ಮಲಗಿದಂತೆ ಬದುಕ ತಬ್ಬಿದ್ದೇನೆ...

ನಂಗೋ ಸಾವೆಂದರೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಭಯ...
ಈಗಿದ್ದು ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತಾಗುವ, ನೆರಳೇ ಉರುಳಾಗುವ, ಅದರ ವಿರೋಧಿಸಿ ಒಂದು ಮಾತಾಡಲೂ ಆಗದ, ಶಾಶ್ವತ ಮೌನದ ಭಯ...
ಅದಕೇ ಅವಳ ಹೊಕ್ಕುಳಿನಾಳವ ಅಳೆಯುತ್ತಾ ಒಳಗೊಳಗೇ ನಗುತ್ತಾ ಮೈಮರೆತು ತಬ್ಬಿ ಮಲಗಿದಂತೆ ಸಾವನ್ನು ಎದೆಯ ಬಿತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬದುಕಿದ್ದೇನೆ...

ಮನಸೆಂಬುದೊಂದು ಭಯಗಳ ಮೂಟೆ... ಬದುಕನ್ನ ಅದರ ಮರ್ಜಿಗೇ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅದು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೊಸ ಭಯಗಳನನ್ನೇ ಸೃಜಿಸುತ್ತಾ ಬದುಕನ್ನೇ ಬಡಿದು ಮೂಲೆಗೆ ಕೂರಿಸಿಬಿಡುತ್ತೆ... ಅದಾಗಬಾರದೆಂದರೆ ಮನಸಿನೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಪ್ರಿಯ ಸಾಂಗತ್ಯವನೇರ್ಪಡಿಸಬೇಕಷ್ಟೇ... ಮನದ ಭಾವಗಳಿಗೆ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಮೇಲುಸ್ತುವಾರಿ ಒದಗಿಸಿ ಯಾವುದು ಭಯ ಮೂಡಿಸುತ್ತೋ ಅದರೊಂದಿಗೇ ಆಡುತ್ತಿರು – ಹೋಗಬೇಡ ಅಂದಲ್ಲಿ ಮಗು ಮುದ್ದಾಂ ಹೋಗುವಂತೆ... ಭಯವೇ ನಿನ್ನಿಂದ ಓಡಿಹೋಗುತ್ತೆ... ಓಡಿ ಗೆಲ್ಲುವ ಬದಲು ಕಾದಾಡಿ ಮತ್ತೆ ಸೋಲುವುದು ಮೇಲಲ್ಲವಾ... ಸೋಲಿಗೆ, ನೋವಿಗೆ, ಭಯಗಳಿಗೆ ಬೆನ್ನಾಗಿ ಓಡುವ ಬದಲು ಅವುಗಳ ಜತೆ ಜತೆಗೇ ಆಡುತ್ತ, ಕುಣಿಯುತ್ತ, ಮಲಗುತ್ತ, ಏಳುತ್ತ, ಬೀಳುತ್ತ, ಅಳುತ್ತ, ನಗುನಗುತ್ತ ನಾಳೆಗಳೆಡೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಎತ್ತಿಡುವುದು ಒಳಿತಲ್ಲವಾ... 

ನೋವುಗಳ ಜತೆಗೇ ಸಾಗುವುದೆಂದರೆ ಅವುಗಳಿಗೆ ಶರಣಾಗುವುದೆಂದಲ್ಲ ಅರ್ಥ... ನೋವುಗಳನು ಅವುಗಳಿರುವಂತೆಯೇ ವಾಸ್ತವಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು  – ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ನಮ್ಮದೇ ಆದ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ಮೀರುವುದು - ನೋವ ಸುಳಿಯ ಸುತ್ತ ಸುತ್ತುತ್ತಲೇ ನಗೆಯ ಮೀನಿನೊಂದಿಗೆ ಚಿನ್ನಾಟವಾಡುವುದು – ಆ ಮೂಲಕ ಬದುಕ ಪೂರ್ತಿ ಜತೆ ಬರುವ, ಅಪರಿಹಾರ್ಯವಾದ ನೋವು ಕೂಡ ನಮ್ಮ ಮೂಲ ನಗೆಯ ಚಿಲುಮೆಯನ್ನು ಬತ್ತಿಸದಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವುದು... 

ಹೌದು ಬದುಕೇ ಬರೀ ನೋವುಗಳ ಸಂತೆ ಅಂತನ್ನಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಎಲ್ಲ ಸಾಕು, ಯಾರೂ - ಯಾವುದೂ ಬೇಡ ಅನ್ನಿಸುವುದು ಸತ್ಯ... ಆಗೆಲ್ಲ ಅಳಬೇಕೆನಿಸಿದರೆ ಅತ್ತುಬಿಡಿ ಒಮ್ಮೆ... ಅಳುವ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟು ಒಳಗೇ ಒಡೆದು ಹೋಗುವ ಬದಲು ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅತ್ತು ಹರಿವ ಕಣ್ಣೀರಲ್ಲಿ ಕಾಗದದ ದೋಣಿ ಬಿಟ್ಟು ಮಗುವಂತೆ ನಕ್ಕುಬಿಡುವುದು ಲೇಸೆನಿಸುತ್ತೆ... ನಮ್ಮಳುವ ನೋಡಿ ನಗುವವರೆದುರಿಗಲ್ಲದೇ ಅಳುವ ನಗುವಾಗಿಸಬಲ್ಲ ಅಮ್ಮನಂಥವರ ಮಡಿಲನ್ನ ಅಥವಾ ನಿಮಗೆ ನೀವೂ ಕಾಣದಂತ ನಿಚ್ಚಳ ಇರುಳನ್ನ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಷ್ಟೇ ಅಳುವುದಕ್ಕೆ... ಮೌನವಾಗಿ ಎಲ್ಲವನೂ ಒಳಗೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಗುವುದು ಹಿತವೇ ಆ ಮೌನದಲಿ ಮಾಧುರ್ಯವಿದ್ದಾಗ... ಆದರೆ ನೋವ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟ ಮೌನ ಮತ್ತೆ ನೋವನೇ ಹಿಗ್ಗಿಸುತ್ತೆ ಅಂತನ್ನಿಸುತ್ತೆ ನಂಗೆ... ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿ ಕೂತು ಮಾತಾಡಿ - ಸೋಲುಗಳೊಂದಿಗೆ, ನೋವುಗಳೊಂದಿಗೆ, ಭಯಗಳೊಂದಿಗೆ... ಅರ್ಧ ನೋವಿಗೆ ಅಲ್ಲೇ ಮೋಕ್ಷ...

ಸೋತು ಸುಸ್ತಾದ ಕನಸುಗಳೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಎದುರಿಗೆ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಗೆಲುವಿನ ಪರ್ಯಾಯ ಮಾರ್ಗಗಳ ಪಾಠ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಣ ನಮ್ಮೊಳಗೆ ನಾವು... 
ಓಡುವ ಓಘದಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದವನಿಗೂ ಸೋತವನಿಗೂ ತುಂಬ ದೂರದ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇನಿಲ್ಲ - ಗೆರೆಯ ಆಚೆ ಅವನು, ಗೆರೆಯ ಈಚೆ ಇವನು ಅಷ್ಟೇ...
ಇನ್ನೊಂದೇ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಎತ್ತಿಟ್ಟಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಗೆಲುವು ನನ್ನದೂ ಆಗಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲವಾ... ಮತ್ತೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸೋಣ - ಹೊಸ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ - ಹೊಸ ಶಕ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ... ಓಡುವುದರಲ್ಲಿ ಸೋತವನು ನಡೆಯುವುದರಲ್ಲೂ ಸೋಲಬೇಕೆಂದಿಲ್ಲವಲ್ಲ... ಬದುಕು ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸದೇ ಹೋದರೇನಂತೆ ಬದುಕನ್ನು ನಾವು ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಪ್ರೀತಿಸಬಹುದಲ್ಲವಾ... ಮನಸಿಗೆ ಪ್ರಜ್ಞೆ ತುಂಬಬಹುದಾದ ಶಕ್ತಿ ಅದೇ ಆ ಭರವಸೆ... 

ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ತೋಳಿಂದ ಸೋಲನ್ನು ಅದೇ ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿ ಬೆವರಾಗುವಂತೆ ತಬ್ಬಿ ಮಲಗಲಾರದವನು ಗೆಲುವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲಾರನೆನಿಸುತ್ತದೆ... 

ನೋವಿನ ಮೈದಡವಿ ನಗುವ ಮೂಡಿಸಲಾದರೆ ಆಗ ಕಾಲನ ಕುಣಿಕೆಗೂ ನಗುತ್ತಲೇ ಕತ್ತನೊಡ್ಡಬಹುದೇನೋ... ನಾವೆಲ್ಲ ಸಾಮಾನ್ಯರು ನಿಜ... ಆದರೆ ಸಾವಿನಂಥ ಸಾವೂ ನಾಚುವಂತೆ ಸಾವಲ್ಲೂ ನಗುತಿರಬಲ್ಲ ಆತ್ಮಶಕ್ತಿಯ ಸಾಧಿಸುವುದೇನು ಸಣ್ಣ ಸಾಧನೆಯಾ....???

ಈಗ ಗೊತ್ತಾಯ್ತಲ್ಲಾ ನಾನ್ಯಾಕೆ ಭಯವಿರುವಲ್ಲೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹೋಗುತ್ತೇನಂತ....:)

Friday, August 1, 2014

ಗೊಂಚಲು - ನೂರು + ಇಪ್ಪತ್ತು + ಎಂಟು.....

ಚಿತೆಯೂರಿನ ದೂರ ನೆನಪಿಸುವ ದಿನಕ್ಕೊಂದಿಷ್ಟು.....
(ಎಂಥ ಮಳೆಯಲಿ ನೆನೆದರೂ ಆರದ ಮನದ ಬೆಂಕಿ...)

ಆದರೂ - ಜನ್ಮ ದಿನವೇನೂ ಮೊದಲಿನಂತೆ ತೀವ್ರತರ ಖುಷಿಯ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲ ಈಗೀಗ...
ಕಳೆದದ್ದೇ ಚಂದವಿತ್ತು ಮತ್ತು ನಾಳೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ನನ್ನನ್ನ ಈ ಬದುಕಿನಿಂದ ಇಷ್ಟಿಷ್ಟೇ ದೂರ ಒಯ್ಯುವ ಸಾಧನಗಳು ಅನ್ನಿಸುವಾಗ - ಖಾಲಿಯೂ ಆಗದೇ, ಹೊಸ ನಗುವಾಗಿಯೂ ಹೊಮ್ಮದೇ ಅದದೇ ಕಂಗಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಕೊಳೆಯುತ್ತಿದೆ ಆಯಸ್ಸು ಅನ್ನಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಜನ್ಮದಿನಗಳ ನೆನಹು ಖುಷಿತರಲಾರದಲ್ಲವಾ...
ದಿನಾಂಕವ ಮರೆತು ಬಿಡಬಹುದು – ವರ್ಷವೊಂದು ಹೆಚ್ಚಾದದ್ದು ಗೊತ್ತಾಗದಿರಲಿ ಅಂತ...
ಆದರೆ ಬೆಳೆಯುತಿರೋ ಹೊಟ್ಟೆ, ಕಡಿಮೆಯಾದ ತಲೆಗೂದಲು, ಇದ್ದವುಗಳಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಇಣುಕೋ ಬೆಳ್ಳಿಗೂದಲು, ಇಷ್ಟಿಷ್ಟೇ ಜೀವ ಕಳಕೊಳ್ತಾ ಇರೋ ಚರ್ಮ, ಕಳೆದು ಹೋಯ್ತಾ ಅನ್ನಿಸಿ ಭಯ ಮೂಡಿಸೋ ಕಿಬ್ಬೊಟ್ಟೆಯಾಳದ ಉನ್ಮಾದ ಎಲ್ಲ ಸೇರಿ ಬೇಡ ಬೇಡ ಅಂದರೂ ವಯಸು ಏರುತಿರುವದನ್ನ ನೆನಪಿಸಿ ಕಂಗಾಲಾಗಿಸುತ್ತವೆ – ಮತ್ತೆ ಶುರು ಸಂದ ವರ್ಷಗಳ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಮನದಲ್ಲೇ...
ನಿನ್ನೆಯ ನೆನಪುಗಳ ಮತ್ತು ಇಂದಿನ ವಾಸ್ತವತೆಯ ಬೆಂಕಿಯಲಿ ನಾಳೆಯ ಕನಸುಗಳು ಬೇಯುತಿವೆ...
ನಿನ್ನೆಗಳ ದಾರಿಯಲೂ ಕಲ್ಲು ಮುಳ್ಳುಗಳಿದ್ದವು...
ಆದರೆ ನಡೆವ ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಕನಸುಗಳ ಚಪ್ಪಲಿಯ ರಕ್ಷಣೆಯಿತ್ತು...
ಇಂದೀಗ ಹರಿದ ಚಪ್ಪಲಿ ಕಾಲನು ಅಣಕಿಸುತಿದೆ...
ನಾನಿನ್ನೂ ಸಾಗಬೇಕಿರುವ ಆ ದುರ್ಗದ ದಾರಿ ಬಲು ದುರ್ಗಮ...
ಚಪ್ಪಲಿಯಿಲ್ಲದ ಅನಾಥ ಕಾಲಲ್ಲಿ ನಡೆವುದೇನೂ ಸುಲಭವಲ್ಲ...
ಹಾಗಂತ ಕಾಲನ ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲದೇ ನಡಿಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸುವಂತಿಲ್ಲ...
ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಕಾವು ನೀಡಿ ಉಸಿರ ತುಂಬಲು ನಿಚ್ಚಳ ಹಗಲ ಆಸರೆ ಇಲ್ಲದವನು ಇರುಳಿಗೆ ಕಣ್ಣು ಹೊಂದಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಷ್ಟೇ...
ಹೊಯ್ದಾಡುವ ಆತ್ಮದೀಪ ಆರುವಷ್ಟರವರೆಗೆ ಅದು ತೋರಿದಷ್ಟು ದೂರ ತೆವಳುತಿರುವುದು...
ಅದಷ್ಟು ಬೇಗ ಆರಲಾರದು – ಅದಕೆ ನಿಮ್ಮಗಳ ವಿನಾಕಾರಣದ ಪ್ರೀತಿಯ ಹರಕೆ, ಹಾರೈಕೆಗಳ ಕೈಬೊಗಸೆಯ ಮರೆಯ ಆಸರೆಯಿದೆ...
ಅದಕೇ –
ನೆನಪ ಜೋಳಿಗೆಯ ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅದರೊಳಗಣ ಖುಷಿಯ ಕ್ಷಣಗಳನು ಹುಡುಕಿ ಹುಡುಕಿ ಮೆಲ್ಲುತ್ತಾ ಈ ಕ್ಷಣ ನಗಬೇಕಿದೆ – ಅದೇ ಖುಷಿಗಳ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ನಾಳೆಗಳ ಕನಸನೂ ಹೊಸೆಯಬೇಕಿದೆ; ನಿನ್ನೆ ಮರಳಿ ಬಂದು ನಾಳೆಯಾಗದು ಎಂಬ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅರಿವಿದ್ದೂ...

ಮತ್ತೀಗ ನನಗೆ ನಾನೇ ಹಾರೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ:
“ನನಗಾಗಿ ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ತುಳುಕುವ ಕ್ಷಣಕೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮುಂಚೆಯೇ ಉಸಿರ ದೀಪ ಆರಿ ಹೋಗಲಿ - ನಗುವೇ ಬದುಕಾಗಲಿ ಮತ್ತು ಮೃತ್ಯುವಿಗೂ ನಗುವೇ ನನ್ನ ಉತ್ತರವಾಗಲಿ – ಜನುಮ ದಿನದ ಶುಭಾಶಯಗಳು..........”