ಗೊಂಚಲು - ನೂರಾ ಅರವತ್ಮೂರು.....

ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದು.....
(ಯಾರೆಂದು ಕೇಳಬೇಡಿ...)

ನಾನೇನೂ ಅಂಥ ಪರಿ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಯಗಳ ಹೊತ್ತು ಬೆಳೆದ ಹುಡುಗಿಯೇನೆಲ್ಲ - ನನ್ನದೇ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಹೇಳುವಂಥ ಯಾವುದೇ ಅತೃಪ್ತಿಗಳಿಲ್ಲದೆ ನಿಸೂರಾಗಿದ್ದವಳು - ಆಗಷ್ಟೇ ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳು ಮುಗಿದಿದ್ದವು - ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ತುಂಟಾಟದ ನಷೆ ಇನ್ನೂ ಇದ್ದೀತೇನೊ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ - ಮನೇಲಿ ನಿಂಗೆ ಮದುವೆ ಅಂದರು - ಸಣ್ಣದೊಂದು ಕನಸು ಚಿಗುರಿದ್ದು ಆಗಲೇ - ಇವನು ಬಂದ - ಬೇಕು ಅನ್ನೋಕಿಂತ ಬೇಡ ಅನ್ನೋಕೆ ಕಾರಣವೇನಿರಲಿಲ್ಲ ನನ್ನಲ್ಲಿ - ಆಗೀಗ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಮಾತು ಶುರುವಾಗಿದ್ದರೂ ಪ್ರೇಮ ಅನ್ನುವಂಥದ್ದೇನೂ ಅರಿವಿಗೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ - ಮಾಂಗಲ್ಯ ಕೊರಳ ಬಳಸುವಾಗ, ಸಪ್ತಪದಿ ಜನ್ಮಗಳ ಬೆಸೆಯುವಾಗ ಕೂಡಾ ಒಂದು ರಾಶಿ ಮುಗಿಯದ ಗೊಂದಲಗಳ, ಹೇಳಲು ಬಾರದ ಕಂಗಾಲುಗಳ ಬಿಟ್ರೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ - ನಿಜ ಹೇಳೋದಾದ್ರೆ ಅಂದು ಇರುಳು ಕಾಲಿಡುವವರೆಗೂ ಮದುವೆ, ಸಂಸಾರ ಅಮಿತವಾದ ಭಯ ಮಿಶ್ರಿತ ಅಚ್ಚರಿ ಅಷ್ಟೇ ಆಗಿತ್ತು - ಆದ್ರೆ ಅದಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಅಚ್ಚರಿ ಆ ಇರುಳಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿತ್ತು - ನಂಗದರ ಕಲ್ಪನೆ ಕೂಡಾ ಇರಲಿಲ್ಲ...

ಅದು ಇರುಳ ಮೊದಲ ಜಾವ – ಆ ಹೊಸ ಬೀದಿಯ ತಿರುವುಗಳಲ್ಲಿ ಅವನೊಡನೆಯ ಏಕಾಂತ ನಡಿಗೆ – ಎನ್ನ ಎಡಗೈಯ ಬೆರಳುಗಳ ನಿರ್ವಾತವನ್ನು ತುಂಬಿದ್ದ ಅವನ ನಿಡಿದಾದ ಬೆರಳುಗಳು ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ದಾಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬದುಕ ತುಂಬುವ ಭರವಸೆ – ಕಿಬ್ಬೊಟ್ಟೆಯ ಬಯಲಿನಾಳದಲೆಲ್ಲೋ ಅರಿವಿಗೆ ನಿಲುಕದ, ಹಿಡಿತವ ಮೀರಿದ ಎಂಥದೋ ಹೊಸ ಕಂಪನ – ಹಣೆಯ ಬೆವರ ಬಿಂದುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆರೆಯುತಿರೋ ಬೈತಲೆಯ ಕುಂಕುಮ – ಮೈಯ ಅರಿಸಿನವಿನ್ನೂ ಹಸಿಯೇ ಇದೆ – ಎದೆಯಾಳದ ಹೊಸ ಕನಸಿನ ಭಾವದ, ಎದೆ ಮಿದುವಿನ ಹಸಿ ಆಸೆಯ ಭಾರದ, ತಲ್ಲಣ, ಕಂಪನಗಳೆಲ್ಲ ತಳಕಂಬಳಕವಾಗಿ – ಒಟ್ನಲ್ಲಿ ನಂಗೆ ನಾನೇ ಹೊಸತೆಂಬಂತೆ...

ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕಂಗಾಲಿತ್ತು, ಏನೇನೆಲ್ಲ ಗೊಂದಲವಿತ್ತು ಆವರೆಗೂ ಗೊತ್ತಾ..? ಅವನ ಬಗ್ಗೆ, ಅವನ ಆ ಮನೆಯ ಬಗ್ಗೆ, ಅವನೊಡನೆಯ ಬದುಕ ಸಾಂಗತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ... 

ಅಬ್ಬಾ...!!!

ಆದರೆ ಆ ಘಳಿಗೆ ಇದೆಯಲ್ಲ – ಅವನೊಡನೆ ನಡೆದ ಆ ಇರುಳ ಘಳಿಗೆ...

ಅದು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಎಂಥ ಪರಿ ಅನುರಾಗ ಮತ್ತು ಭರವಸೆಯ ಮೂಡಿಸಿಬಿಡ್ತು ಅಂದ್ರೆ; ಹೆಬ್ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿಟ್ಟ ಅಕ್ಕಿಯ ಕೊಳಗವನ್ನು ಬಲಗಾಲ ಬೆರಳ ತುದಿಯಲ್ಲೇ ಒದ್ದು ಅವನ ಅರಮನೆಯ ಹೊಕ್ಕಂತೆಯೇ – ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ವಾರಗೆಯವರ ಕೀಟಲೆ, ಪೋಲಿ ಮಾತುಗಳನೂ ಕಿರುನಗೆಯಲ್ಲೇ ಗೆದ್ದು ಅವನವರು ನಮಗಾಗಿ ಸಿಂಗರಿಸಿಟ್ಟ ಮಂಚದ ಮನೆಯನ್ನೂ ಹಿತವಾಗಿಯೇ ಸೇರಿಬಿಟ್ಟೆ...

ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಇಂದಿಗೂ ನಡುವಲ್ಲಿ ಹಿತದ ನಡುಕ ಮೂಡುತ್ತೆ; ಅವನ ತೋಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಇರುಳು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಸುಖದ ಬೆವರಾಗಿ ಕರಗಿದ ಆ ಉನ್ಮತ್ತ ಕತ್ತಲನ್ನು... 

ಈಗಲೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ ನನಗೆ – ಮಹಾ ಮುಜುಗರದ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದ್ದೋಳು ಅಷ್ಟು ಸಲೀಸಾಗಿ ಹೇಗೆ ಬೆಳಗಿದೆ ಅವನೆದುರು ಕನ್ನಡಿಯೂ ಕಾಣದ ನನ್ನ ಬೆತ್ತಲನ್ನು...

ಮರಳಿ ಮರಳಿ ಕೆರಳಿ, ಹೊರಳಿ, ಅರಳಿ, ಒಬ್ಬರನೊಬ್ಬರು ಆಳಿ, ಆಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತಿದ್ದ ಉನ್ಮತ್ತ ಇರುಳು ಮತ್ತು ಸುಖದ ಸುಸ್ತಲ್ಲಿ ಮೈಮುರಿದೇಳುತಿದ್ದ ನಾಚಿಕೆಯ ಹಗಲುಗಳು ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗುತಿದ್ದ ಹೊತ್ತಲ್ಲೇ, ತಿಂಗಳ ಚಕ್ರ ನಿಂತಿದ್ದೇ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ...

ಪ್ರೇಮೋನ್ಮಾದದ ಕುರುಹಾಗಿ ಎನ್ನ ಒಡಲಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಕುಡಿಯ ಕಚಗುಳಿ – ಅವನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಗಂಡೆಂಬ ಹೆಮ್ಮೆ, ನನ್ನ ನಡೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ತನದ ತೃಪ್ತಿಯ ಗೈರತ್ತು – ಹಾಲೆದೆಯ ಹಾಗೂ ಫಲವಂತ ಮಡಿಲ ಭಾರ ಬೇರೆಯೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ – ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ನಗುವ ಮಗು ಹೆಣ್ಣೆಂಬ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ಪೂರ್ಣತೆ ದಕ್ಕಿದ ಘಳಿಗೆ; ಮೊದಲಿರುಳ ಮರೆತರೂ ಮಗುವಿನಳುವು ಕಿವಿತುಂಬಿದ ಮೊದಲ ಘಳಿಗೆಯ ಮರೆಯಲಾಗದು ಹೆಣ್ಣಿಗೆ – ಪ್ರಕೃತಿಯ ಕರುಳ ಭಾವಕ್ಕೆ ಜೀವ ತುಂಬಿದ ಧನ್ಯತೆಗೆ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಜೊತೆಯಾದೆವಲ್ಲಾ ಒಲವು ಬಲಗೊಳ್ಳಲು, ದೀರ್ಘ ನಡಿಗೆಗೆ ಶಕ್ತಿ ಬರಲು ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡ ಕಾರಣ ಬೇಕಾ...!!! 

ಉಹುಂ ಇದೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೋ ನಾ ನಿಂಗೆ ಹೇಳಬೇಕಾದ್ದು – ನಿನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಇದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ನಿಜದ ಉತ್ತರ...

ಆಗಲೇ ಹೇಳಿದೆನಲ್ಲ – ದೇಹಾನ್ವೇಷಣೆಯ ನಸುಗತ್ತಲ ಗೂಡಿಗೆ ಅಡಿ ಇಡುವ ತುಸು ಮುಂಚೆ, ಆ ನಿಶೆಯಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರೂ ತುಸು ದೂರ ಏಕಾಂತದ ಸಂಗಾತದಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದೆವಲ್ಲ – ಆ ನಾಕು ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಗುರುತು ಇಂದಿಗೂ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಭದ್ರ ಕಣೋ...

ಈ ಮುಂಚೆ ಹೇಳಿದ ಎಲ್ಲಾ ತಲ್ಲಣ, ಕಂಪನಗಳಾಚೆಯ ಆ ನಿರುಪಾಯ ಮೌನ ಸನ್ನಿಧಿ – ಆ ಕ್ಷಣ ಎದೆಗೂಡಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿದ ಭಾವ ಸಮೃದ್ಧಿ... 

ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಬೇಕು ನಿಂಗೆ...

ಒಂದೇ ಮಾತಲ್ಲಿ ನಿಂಗೆ ಉತ್ತರಿಸೋದಾದ್ರೆ:

ಆ ಮೌನ ಸಾಮೀಪ್ಯದಲ್ಲಿ ಬೆಸೆದ ಬೆರಳ ಸ್ಪರ್ಷ ಬರೆದ ಹೊಸ ಭಾವ ಭಾಷ್ಯ – ಆ ಮೂಲಕ ಇಬ್ಬರೆದೆಯಲೂ ಒಡಮೂಡಿದ ಅಪ್ಯಾಯ ಆಪ್ತತೆ – ನನ್ನ ಗೆಜ್ಜೆ ಕಾಲ್ಗಳ ಜೊತೆ ನಡೆದ ಅವನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳಲ್ಲಿನ ದೃಢತೆ ಮೂಡಿಸಿದ ಭರವಸೆ...

ಅವೇ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ ನಂಗೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ದಶಕಗಳ ಕಾಲದ ಅನುರಾಗದ ಒಡನಾಟಕ್ಕೆ ನಾಂದಿಯಾದದ್ದು ಮತ್ತು ಒಲವು ಒಲವನೇ ಹೆರುತ್ತಾ, ಒಲವ ಸಮೃದ್ಧಿಯ ಬದುಕ ಪಯಣಕ್ಕೆ ಸಾರಥ್ಯವಹಿಸಿದ್ದು...

ಹಗಲುಗಳ ಕಾಯುವ ಹಿತವಾದ ಮಾತು, ಸೊಗಸಾದ ಮೌನ – ಇರುಳ ಬೆಳಗಿಸುವ ನಿತ್ಯವೂ ಹೊಸತೆನಿಸೋ ಅದೇ ಮಿಲನ – ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ, ಏರಿಳಿತಗಳ ನಡುವೆಯೂ, ಏನೆಲ್ಲ ಭಿನ್ನತೆಗಳ ಒಳಗೊಂಡೂ ಬದುಕು ಶಾಂತ ಸಂಭ್ರಮ ಕಣೋ...

ಬದುಕು ಹರಿದ ಚಾದರದಂತಾದ ದಿನಗಳಲ್ಲೂ, ಕನ್ನಡಿಯೆದುರು ನಿಂತ ಹತ್ತರಲ್ಲಿ ಎಂಟು ಬಾರಿ ಮೊಗದ ಸಣ್ಣ ಸುಕ್ಕುಗಳಲ್ಲಿ ನಗು ಕಾಣಿಸಬಲ್ಲುದಾದರೆ ಅದಕಿಂತ ಇನ್ನೇನು ಬೇಕಲ್ಲವಾ ಸಾರ್ಥಕತೆ...

ಒಲವೇ ಊರುಗೋಲು ಬದುಕ ಏರು ದಾರಿಯ ನಿರಾಯಾಸ ನಡಿಗೆಗೆ...

ಮಹಾ ಪೋಲಿ ಗೆಳೆಯ ನೀನು – ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಕೊನೇಲಿ ಕಣ್ಣು ಮಿಟುಕಿಸುತ್ತೀಯಾ...

ಹೌದೋ ಮಂಗೂ, 

ಅನುರಾಗದ ಬೆಂಕಿಗೆ ಪ್ರಣಯ ತುಪ್ಪ ಎಂಬ ನಿನ್ನ ಮಾತೂ ಸತ್ಯವೇ...

ನಿತ್ರಾಣ ಇರುಳಿಗೆ ಚೈತನ್ಯ ತುಂಬುವುದು ಸ್ವಸ್ಥ ಕಾಮವೇ - ಅದು ನನ್ನ ಅನುಭವವೂ ಹೌದು, ನನ್ನಾತನ ಆಯ್ಕೆಯೂ ಹೌದು...

ನಡಿಗೆ ಸುಸ್ತೆನಿಸಿ ಅವ ಮಡಿಲಿಗೆ ಬಂದಾಗ ನಾ ಎದೆಗೊರಗಿಸಿಕೊಂಡು ಅಮ್ಮನಾಗುತ್ತೇನೆ – ನಾ ದಾರಿಯ ಕವಲುಗಳ ಕಂಡು ಕಂಗಾಲಿಗೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಅವ ನೆತ್ತಿ ಚುಂಬಿಸಿ ಭದ್ರತೆಯ ಹಾಯನು ತುಂಬಿ ಅಪ್ಪನಾಗುತ್ತಾನೆ...

ಭಾವದಲ್ಲಿ ಒಲವು ಶಿಖರದೆತ್ತರ...

ಉಳಿದಂತೆ ಅದೇ ಇರುಳ ಕೊನೆಯ ಜಾವದ ಪ್ರೇಮದ ಫಲವಂತಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಭೌತಿಕದ ಅಮ್ಮ – ಅಪ್ಪ ಆದದ್ದು...

ಒಲವೆಂದರೆ ಎಲ್ಲವೂ – ಒಲವಿಂದಲೆ ಎಲ್ಲವೂ - ಒಲವೇ ಕಣೋ ನನ್ನ ನಗುವಿನ ಕಾರಣ...

ಅಲ್ಲಿಷ್ಟು ಇಲ್ಲಿಷ್ಟು ಸೇರಿ ಇಷ್ಟೇ ಹೇಳಬೇಕಾದದ್ದು...

ಸೂಕ್ಷ್ಮಸಂವೇದನೆಯ ಜಾಣ ನೀನು – ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿವರ ಬೇಕಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವಾ ನಿಂಗೆ...

***

ಮೂಲ ಮಾತು – 

ಸಂಜೆ ಹೊರಳುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ನಾ ಅವಳಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆ:

ಹಿರಿಯರಾಶಯದ ಗಂಡಿನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಬದುಕನಿಟ್ಟವಳು, ಯಾವ ಘಳಿಗೇಲಿ ಕುಡಿಯೊಡೆಯಿತೆ ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಆ ಪರಿ ಅನುರಾಗ..? 

ಅದ್ಹೇಗೆ ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡಿರೇ ದಶಕಗಳಷ್ಟು ಕಾಲ..?

ಅವಳುತ್ತರದ ನಂತರವೂ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡ ಅಲ್ಲ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಸಂದೇಹ: 

ಅನುರಾಗದಲ್ಲಿ ಬದುಕು ಈ ಪರಿ ನಗೆಯ ಹೊತ್ತು ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾ....!!!

ಒಂದ್ಯಾವುದೋ ಘಳಿಗೆಯ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಮಿಂಚಂತೆ ಹುಟ್ಟಿ (?), ದೇಹಭಾವದ ಮಾತಲ್ಲಿ ಮಳೆಯಾಗಿ ಅರಳಿ, ಮಾಂಗಲ್ಯದ ಆಸರೆಯಿಂದ ಅನುಗಾಲ ಬಾಳುತಿರಬಹುದಾ ಅವಳು ಮತ್ತವಳಂಥವರ ಅನುರಾಗ...???

ಈ ಪ್ರೇಮಾನುರಾಗದ ಭಾವಗಳು ನಂಗೆಂದೂ ಅರ್ಥವಾಗಲ್ಲ ಬಿಡಿ...