ಗೊಂಚಲು - ಮುನ್ನೂರ್ತೊಂಭತ್ತೈದು.....

ಹೃದಯದ ಜಾದೂ ನಿಲ್ಲುವ ತನಕ.....

ಎದೆ ಹೊಕ್ಕು ಕರುಳ ಬೆಚ್ಚಗಿಡುವ ಗಾಢ ನೆನಪಿನ ಕಾಡು ಪರಿಮಳ ನೀನು...
____ ಏಕತಾರಿಯ ತಂತಿ - ಒಲವ ಕಂಪಿನೊಡಲು...
😔😔😔

ಚಿತೆಯ ಮತ್ತೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಬೇಡ ಅಂದರು,
ಕಣ್ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡವನಂತೆ ಪಾಲಿಸಿದೆ...
ಉರಿ ಕಣ್ಣಿಂದ ಎದೆಗಿಳಿಯಿತೇನೋ - ಸುಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ ಇನ್ನೂನೂ ಕರುಳ ಕೋಶಗಳ...
ಜಗದ ಜಗಮಗಗಳ ನಡುವೆ ನಿನ್ನ ಮರೆಯಹೋದೆ - ಮರೆತ ಅಳುವೂ ಮತ್ತೆ ಮೊರೆವಂತೆ ಎದೆಯಾಳವ ನೀ ಇನ್ನಷ್ಟು ತುಂಬಿಕೊಂಡೆ ಮತ್ತು ಜಗವೇ ಜಡವಾಯಿತು ನೀನಿಲ್ಲದೆ...
ತಿರುಗಿ ನೋಡದೇ ಹೇಗಿರಲಿ! ಕರುಳ ಬಳ್ಳಿ ಬಿಗಿದು ಈ ಬದುಕ ತೂಗಿದ ತೊಟ್ಟಿಲ...
___ ನೆನಪಿಗೆ ನೂರು ನೆಪ...
😔😔😔

ಕ್ಷಣ ಕಣದ ನೆನಪುಗಳಿಂದ ಕದಲದವರನು ದಿನಗಳ ಎಣಿಸಿ ಸೂತಕ ಕಳೆಯಿತೆನ್ನುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ...!?
____ ನೀನಿಲ್ಲವಾ ಇಲ್ಲಿ...!?
😔😔😔

ಕೊಡಲಾಗದ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ, ಕೊಡಬೇಕಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ, ಆಡಬೇಕಿದ್ದ ಜಗಳವಿನ್ನೂ ಬಾಕಿ ಇರುವಾಗಲೇ ನೀನು ಹೇಳದೇ ಕೇಳದೇ ಹೊರಟು ಹೋದದ್ಯಾಕೆ...?
ಅಥವಾ ನನ್ನ ಜಾಣ ಕಿವುಡು ನಿನ್ನ ಮೆಲುದನಿಯ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ವಾ...?
ವಿದಾಯಕ್ಕಾದರೋ ಮರು ಭೇಟಿಯ ಸಣ್ಣ ಭರವಸೆಯಾದರೂ ಇದೆ; ಆದರೆ ಈ ಶಾಶ್ವತ ವಿಯೋಗಕ್ಕೆ...?
ಒಂದಾದರೂ ಕನಸಿಗೆ ಮೇವು ಕೊಡದ ನೆನಪುಗಳನು ಎಷ್ಟಂತ ತಿಕ್ಕಿ ತಿಕ್ಕಿ ಉಸಿರ ಕಾವನು ಕಾಯ್ದುಕೊಂಬುದು...?
ಈ ಬದುಕಿನ ಕೊಟ್ಟ ಕೊನೆಯ ಉದ್ದೇಶವಾದ ನೀನೂ ಬದುಕಿಂದ ಎದ್ದು ಹೋದಮೇಲೆ ಇನ್ನೀಗ ಉಳಿದದ್ದಾದರೂ ಏನು...?
ಎದೆಯ ಭಾರಕ್ಕೆ ಹೆಗಲು ಕುಸಿದರೆ ತಲೆಯಿಡಲು ನಿನ್ನಷ್ಟು ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಮಡಿಲನೆಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಲಿ...?
ಹೇಳು, ನಿನ್ನನರಸಿ ನಿನ್ನ ಮಸಣಕೇ ಬರಬೇಕಾ...?
ನನ್ನೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೂ ಅವಳು ಚೌಕಟ್ಟಿನ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ತಾರವಾಗಿ ಒಂದೇ ನಗುವ ನಗುತ್ತಾಳೆ...
____ ಸ್ವಪ್ನ ಸತ್ತ ನಿದಿರೆ...
😔😔😔

ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಊಟಕೂ ಮೊದಲು ಅವಳು ಉರುಹೊಡೆಸಿದ್ದ 'ಅನ್ನಪೂರ್ಣೇ ಸದಾಪೂರ್ಣೇ' ಅಂದು ದೇವಿ ಉಡಿಯ ನೆನೆದವನಲ್ಲ - ಇಂದಾದರೋ ತುತ್ತಿಗೊಮ್ಮೆ, ತೇಗಿಗೊಮ್ಮೆ ನೆನಪಾಗುತಾಳೆ ಗರ್ಭಗುಡಿಯ 'ಸಾವಿತ್ರಿ...'
ನಕ್ಷತ್ರ‌ವಾದವಳು...
____ ಆಯಿ ಅಂಬೋ ಮಮತೆಯಾಮೃತ ಅಕ್ಷಯ ಗಿಂಡಿ...

'ನಿಂಗ್ಳ ಜನ್ಮಕ್ಕಿಷ್ಟು ಬೆಂಕಿ ಹಾಕ' ಅಂತ ಒಂದೇ ಮಾತಲ್ಲಿ ಬೈತಾ ಇದ್ದ ನನ್ನಜ್ಜ, ನಾವು ಮಕ್ಕಳ ಮಂಗಾಟ, ತರ್ಲೆ ಕೂಗಾಟಗಳು ಅವನಿಗೆ ಕಿರಿಕಿರಿ ಮಾಡುವಾಗ...
ಅದವನ ಬೈಗುಳವಲ್ಲದೇ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಅಥವಾ ಹಾರೈಕೆ ಆಗಿತ್ತಾ ಅಂತ ಯೋಚಿಸ್ತೇನೆ ಈಗ...
ಕಾರಣ,
ಶೀತಲದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಜಡವೇ - ಒಂದು ಉರಿಯಿಲ್ಲದೇ ಉಸಿರೂ ಕೂಡಾ ನಿಸ್ಸತ್ವವೇ ಅಲ್ಲವೇ...
ಆಡಾಡುತ್ತ ಆಟದಿಂದಾಚೆ ಬೆಳೆದರೆ ಬೈದದ್ದು ಪಾಠವಾಗಿ ಬೆನ್ತಟ್ಟುತ್ತದೆ ನೋಡು...
______ ಹಿರಿಯ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಮುಖಗಳೋ...
😔😔😔

ಹೃದಯದ ಜಾದೂ ನಿಲ್ಲುವ ತನಕ...
😔😔😔

ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕೊಂಡಿ ತುಂಡಾದರೂ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತದೆ...!!!
ಅಂಥದ್ದರಲ್ಲಿ ನನ್ನದೆನ್ನುವ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟಿದ್ದ ನೀನೇ ಅಳಿದ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೇನಿದೆ...
ಬೈದು ಸುಸ್ತಾಗಿ, ಅತ್ತು ಹಗುರಾಗಿ, ನಗುತಲೇ ಎದ್ದು ಹೋದೆ ನೀನು - ಅಳಲಾರದ ಹುಂಬತನದಲಿ ಜಡವಾಗುತ್ತ ಸೋಲುತಿರುವ ನಾನು...
ಮೌನದಲ್ಲಿ ಕಳಚಿಕೊಂಡ ನೀನು ಮತ್ತು ಸಂತೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದು‌ಹೋದ ನಾನು...
___ ಸ್ಮಶಾನ ರುದ್ರ‌ನಿಗೆ ತುಸು ಹೆಚ್ಚೇ ಬಲಿ ಅನ್ನವ ಬಡಿಸಬಹುದಿತ್ತು, ಚಿತೆಯೊಂದಿಗೆ ನೆನಪುಗಳನೂ ಸುಡುವಂತಿದ್ದರೆ.‌‌..
😔😔😔

ಒಡೆದ ಪಾದಗಳ ಬಿರುಕುಗಳಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಹಾದಿ ಕವಲಿನ ಕಣ್ಣಹನಿಗಳಿತ್ತೋ - ಏಳೂವರೆ ದಶಕ ನುರಿ ನುರಿ ಬೇಯಿಸಿದ ಬದುಕು...
ಹುಚ್ಚು ಮಳೆಯೂ ಆರಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ ಧಿಗಿಧಿಗಿ ಉರಿವ ಚಿತೆಯ - ಚೂರೂ ಹಂದಾಡದಂಗೆ ಕೈಯ್ಯಿ, ಕಾಲುಗಳ ಹೆಬ್ಬೆರಳುಗಳನು ಜೋಡಿಸಿ ಬಿಗಿದು ಕಟ್ಟಿ ಕೈಯ್ಯಾರೆ ಚಿತೆಯೇರಿಸಿ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ; ಆದರೂ ಎನ್ನೆದೆಯ ಮೌನದಲ್ಲಿನ್ನೂ ಅವಳೇ ಹೊಯ್ದಾಡುತ್ತಾಳೆ...
ನೂರು ನಶೆಗಳಲಿ ತೇಲಿ ಮರೆತೇನೆಂದು ಬೊಬ್ಬಿರಿದು ನಗುತೇನೆ - ನಶೆಯಬ್ಬರವಿಳಿದ ಮರು ಘಳಿಗೆ‌ಯ ನಿರ್ವಾತದಲಿ ಮತ್ತೆ ಅವಳೇ ನಗುತಾಳೆ...
ಉಸಿರು ತೀಡುವ ಎದೆಯ ಪಕ್ಕೆಗಳಿಗೆ ನೇತು ಬಿದ್ದ ಅವಳ ಹುಚ್ಚು ಕನಸಿನ ಹತ್ತು ಮುಖಗಳ ಚಿತ್ರ‌ಗಳನು ಇಳಿಸಿಡುವುದಾದರೂ ಎಲ್ಲಿ...
ಮತ್ತು
ಹೊತ್ತು ಎದೆ ಭಾರ, ಇಳಿಸಿದೆನಾದರೆ ಬದುಕೇ ಖಾಲಿ...
ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ‌ದಷ್ಟೂ ಗಾಢ ಆ ನೆನಪಿನ ಚಿತ್ರ‌ದ ಬಣ್ಣ...
____ ನನಗಾಗಿ ಉರಿದ ದೀಪ ನನ್ನ ಉಳಿಸಿ ತಾ ಆರಿದ ಮೇಲೆ...