ಗೊಂಚಲು – ತೊಂಬತ್ತು ಮತ್ತೈದು.....

ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಮನಸು.....

ಮೌನದೊಂದಿಗೆ ಸದಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೇ ನನ್ನದು – ಮೌನವ ಸದಾ ವಿರೋಧಿಸಿದೆ – ಹಠಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ಮೌನವ ದೂರವಿಡಲು ಬಡಿದಾಡಿದೆ – ಅದರೊಂದಿಗೆ ಜಗಳವಂತೂ ವಿಪರೀತ – ಆದರೆ, ಎಲ್ಲಕೂ ಉತ್ತರವಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಮೌನವೇ ದಕ್ಕಿತು – ಕಂಗಾಲಾಗಿ ಉಸಿರನಾದರೂ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಂಬಲದಿ ಸೋಲೊಪ್ಪಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟೆ – ನನ್ನ ಬಹಿರಂಗದ ಮಾತೀಗ ಮೌನದ ಮನೆಯ ಕೈದಿ – ಅದು ನನ್ನ ಮನಸು...

ಸಾವಿರಾರು ಭಾವಗಳು ಒಳಗಿಣುಕುತ್ತವೆ – ಅಷ್ಟೇ ಗಡಿಬಿಡಿಯಿಂದ ಹೊರಗೋಡುತ್ತವೆ – ಒಂದಾದರೂ ಭಾವಕ್ಕೆ ಶಾಶ್ವತ ನೆಲೆ ನೀಡುವಾಸೆ – ಆದರೆ, ಕನವರಿಕೆಯ ಕಣ್ಣ ಹನಿಯ ಕರೆಯಾಗಿ, ಹೆಣಭಾರದ ನೆನಪಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತವೆ – ಕಾರಣ; ನಿಲ್ದಾಣವಾಗುವ ಅರ್ಹತೆ ಕಳಕೊಂಡ ಮುದಿ ಸೂಳೆಯ ಮನೆ – ಅದು ನನ್ನ ಮನಸು...

ಈಗಿರುವ ಬದುಕಿಗೆ ಅತಿ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕನಾಗಿರುವ ತೀವ್ರ ಹಂಬಲ – ಹೊಸದನ್ನು ನೋಡದಿರಲಾಗದ ಮೋಹದ ಗೊಂದಲ – ಈ ಎತ್ತರವ (?) ಬಿಡಲಾಗದ, ಆ ರುದ್ರರಮಣೀಯ ಕಣಿವೆಯಲಿ ಜಾರಿ ಕಳೆದುಹೋಗುವ ಆಸೆಯ ತಡೆಯಲಾಗದ - ನನ್ನೊಳಗೇ ನನ್ನ ಹಿಂಡಿ ಕಂಗೆಡಿಸುವ ನಲವತ್ತರಾಚೆಯ ನಿಷಿದ್ಧ ಕಾಮ – ಅದು ನನ್ನ ಮನಸು...

ಕೆಲ ಕನಸುಗಳಿಗೆ, ಭಾವ ಬಂಧಗಳಿಗೆ ಕೈಯಾರೆ ಹುಲ್ಲು ನೀರನುಣಿಸಿ – ಅವು ಬೆಳೆದು, ಕೊಬ್ಬಿ, ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ, ಮೈಯುಜ್ಜಿ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸಿ ನಗುವಾಗ – ನಾ ಬದುಕಲೋಸುಗ ಅವುಗಳ ಕತ್ತು ಕಡಿಯುವ – ಬೆಳೆಸುವ ಮತ್ತು ಕಡಿಯುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗೆ ಬಿದ್ದ ಅಸಹಾಯಕ ಕಟುಕನ ಒರಟುತನ – ಅದು ನನ್ನ ಮನಸು...

ಎದೆಯನೇ ಒದ್ದರೂ ಮಗು ಬೆಳೆಯುತಿದೆಯೆಂದು ಮುದ್ದಿಸುವ – ಕಂದನ ದೂರುವವರನೆಲ್ಲ ತನ್ನಿಂದಲೂ ದೂರ ಸರಿಸುವ – ಎಲ್ಲರಂತಿಲ್ಲದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಊರೆಲ್ಲ ಹಳಿದರೂ ತನ್ನ ಕುಡಿಯ ಎದೆಗವುಚಿ ಪ್ರೀತಿಸುವ – ಭರವಸೆಯ ಹಣತೆ ಉರಿವ ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲು – ಅದು ನನ್ನ ಮನಸು...