ಗೊಂಚಲು - ನೂರು + ಇಪ್ಪತ್ತು + ಮತ್ತೊಂದು.....

ಸುಮ್ ಸುಮ್ನೇ.....

‘ನಾನು’ ಸಾಯಬೇಕು...
‘ನಾ’ ಇಲ್ಲದ ನಾನು ಮರುಹುಟ್ಟು ಪಡೆಯಬೇಕು...
‘ನಾನು ನೀನು ಅಂತ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಇಲ್ಲ’ ಅಂತಂದು ನೀನು ನೀನಾಗಿಯೇ ಜಗಕೆಲ್ಲ ಕೂಗಿ ಹೇಳುವಂತೆ ನಾ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು...
‘ನಾನು’ ಎಂಬ ಗುಂಗಿಲ್ಲದ ‘ನಮ್ಮ’ ಸ್ನೇಹ ನಾಳೆಗಳಲಿ ನಗೆಯ ಶರಧಿಯಾಗಿ ತೊನೆಯಬೇಕು...
ಹೀಗೆಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ ಬಲವಾಗಿಯೇ...
ಆದ್ರೆ ಸತ್ಯ ಗೊತ್ತಾ –
ನನ್ನಲ್ಲಿನ ‘ನಾನು’ ಸತ್ತು ನಿನ್ನನ್ನು ‘ನೀನಾಗಿಯೇ’ ಮನದ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯಿಂದ ಪ್ರೀತಿಸಲು ನಾನು ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಸಾವಿರ ಜನ್ಮಗಳನೆತ್ತಿ ಬರಬೇಕೋ...
‘ನಾನಿ’ರುವ ನಾನು ಅಳಿವುದಾದರೆ ಆ ಅಳಿವಿಗಾಗಿ ನಾನಂಬದಾತನೆದುರೂ ಮಂಡಿಯೂರಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿಯೇನು...

***

ಕಪ್ಪು ಹುಡುಗೀ –
ಕಪ್ಪಂತೆ ಕಾಡಿಗೆ – ಆದರೇನು ಚೆಲುವೆಯರ ಹೊಳೆವ ಕಂಗಳಿಗೆ ಕಾಡಿಗೆಯೇ ಅಲಂಕಾರವಂತೆ....
ನನ್ನೊಲವ ಕಂದೀಲೇ -
ನನ್ನ ಬೆಳಗೆಂದರೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಂಚಿನ ಮುಗುಳ್ನಗು – ನೀ ಮೈಮುರಿಯುವ ಸದ್ದು – ನಾ ಕಂಡದ್ದನ್ನು ಸೂರ್ಯನೂ ಕಂಡುಬಿಟ್ಟನಾ ಎಂಬ ಧಾವಂತದಲಿ ನೀ ಹೊದಿಕೆ ಹುಡುಕುವಾಗ ನಿನ್ನ ಮೈಲೆಲ್ಲ ಹರಿದಾಡುವ ಮೆಲು ನಾಚಿಕೆ........;)
ನನ್ನ ಮುಸ್ಸಂಜೆಯೆಂದರೆ ಬಿಡಲಾರದಂತೆ ಬೆರೆತ ಹಸ್ತ ರೇಖೆಗಳ ಮಾತುಕತೆ – ಕಣ್ಣ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಮನದ ಕನಸುಗಳ ವಿನಿಮಯ – ಎಂಜಲು ತುಟಿಗಳು ಮತ್ತು ನಡುಗೋ ತೊಡೆಗಳಲಿ ಗರ್ಭಾದಾನದ ಹಸಿವು... :p
ನನ್ನ ಇರುಳೆಂದರೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣೆವೆಗಳಲಿನ ಅಮಲು – ನಿನ್ನ ಮೈಯ ಹೊಳಪಲ್ಲಿ ಮಿಂದು ಆ ಬಿಸುಪಲ್ಲಿ ನಾ ಹಸಿಯಾಗುವ ಹೊತ್ತು – ನೀ ನನ್ನ ಬಳ್ಳಿಯಾಗಿ ತಬ್ಬಿ, ಹೂವಾಗಿ ಅರಳಿ, ‘ಫಲವಂತ’ ಕನಸಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣು ಹನಿಯುವ ಘಳಿಗೆ... ;)
ಕಪ್ಪು ಮಣ್ಣಿನ ಹಣತೆ ನೀನು – ನಿನ್ಮನದ ಒಲವಿನೆಣ್ಣೆಯ ಉರಿಸಿ ನೀ ಸುರಿವ ಬೇಳಕಲ್ಲಿ ನನ್ನೀ ಕ್ಷಣಗಳು ಹೊಳೆಯುತಿವೆ ಕಣೇ ಗೆಳತೀ...

***

ಜೊತೆಯಿದ್ದು ಕೆಲವು - ಜೊತೆ ನಿಲ್ಲದ ಹಲವು ಉಪದ್ವ್ಯಾಪಿ ಭಾವಗಳು ಮನದ ಅಂಗಳವ ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ರಾಡಿಯೆಬ್ಬಿಸುತ್ತಿವೆ...
ಅಲ್ಲಿಯ ಗದ್ದಲಗಳಿಂದಾಚೆ ಬಂದು ಒಂದಷ್ಟನ್ನು ಕಳಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ – ಹೊಸದೊಂದಿಷ್ಟನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ...
ಹೊಸದು ಸಿಗದೇ ಹೋದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿದ ಹಳೆಯವುಗಳನ್ನು ಒಂದಿಷ್ಟು ತಿಕ್ಕಿ ತೊಳೆದು ಬೆಳಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ...
ಅದಕೆಂದೇ –
ಭೋರಿಡುವ ಶರಧಿಯ ಸನ್ನಿಧಿಯಲಿ ತೆರೆಗಳಿಗಭಿಮುಖವಾಗಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಮೌನವಾಗಿ ಕೂತಿರಬೇಕು....
ಗಂವ್ವೆನ್ನೋ ಕಾಡಿನ ಮಡಿಲ ಗಾಢ ಮೌನದ ನಡುವೆ ನಡೆದಾಡುತ್ತಾ ತುಂಬ ತುಂಬ ಮಾತಾಗಬೇಕು – ನನ್ನೊಳಗೆ ನಾನು...
ಬಿಡದೆ ಬೋರೆಂದು ಸುರಿವ ಮಲೆನಾಡ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಮೈ ಮುದುಡುವಂತೆ ನೆನೆದು ತಂಪಾಗುತ್ತಾ ಗಂಟಲು ಹರಿಯುವಂತೆ ಕಿರುಚಬೇಕು....
ಈ ಮೂರರಲ್ಲಿ ಒಂದರೊಂದಿಗಾದರೂ ಬೆರೆತು – ನನ್ನ ನಾನೊಂದಿಷ್ಟು ಅರಿತು – ಮನಸಿಗೊಂದು ಹೊಸ ನಗೆಯ ಕೊಡಬೇಕು...
ಅದಕೇ -
ಶರಧಿಯ ದಡದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಗೂಡಿದೆಯಾ ನಂಗೊಂದು ಆಥಿತ್ಯ ನೀಡಿ...:)
ನಿಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಕಾಡಿದೆಯಾ ನಂಗೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸಿ....
ಮಳೆಯಾಗುತ್ತಿದೆಯಾ ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನನೊಮ್ಮೆ ನೆನೆಸಿಕೊಳ್ಳಿ...
ಇಷ್ಟೇ ಇಷ್ಟಾದರೂ ಖುಷಿಯಾದೇನು...