ಗೊಂಚಲು - ನಾಕ್ನೂರಿಪ್ಪತ್ತೈದು.....

ಅಪರಂಪಾರ ಅನುಭಾವ ಸನ್ನಿಧಿ.....
(ಅಕ್ಷರದ ಆರತಿಗೆ ಹದಿಮೂರು ತುಂಬಿದ ಹಬ್ಬ...)

ಎದೆಯ ಭಾವಗಳನೆಲ್ಲ ಮರಣೋತ್ತರ ಪರೀಕ್ಷೆಯಂತೆ ತುಂಡು ತುಂಡಾಗಿಸಿ ಬರೆಯುತ್ತ ಬರೆಯುತ್ತ ಆಯುಷ್ಯರೇಖೆಯ ಹದಿಮೂರು ಕವಲುಗಳನು ದಾಟಿಬಿಟ್ಟೆ...!!
ಆಸೆ - ಉಸಿರಳಿವ ಮುನ್ನ ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಹೆಸರ ಕೂಗಲಿ ಬೆಳಕು...
ಕಂಡದ್ದು, ಉಂಡದ್ದೆಲ್ಲ ಮಂಜುಗಡ್ಡೆಯಾಗಿ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಕುಂತದ್ದು ಎಷ್ಟೋ; ಕರಗಿ ಅಕ್ಷರವಾದದ್ದು ಮಾತ್ರ ಇಷ್ಟೇ ಇಷ್ಟು...
ಆ ಇಷ್ಟನ್ನೇ ಅಷ್ಟು ಅಕ್ಕರದಿಂದ ಓದಿ ಮೆಚ್ಚಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡ ನಿಮಗಿದೋ ಪ್ರೀತಿ ನಮನ...
___ ಭಾವಗಳ ಗೊಂಚಲು - ನೂರು ಮರುಳ ಮಾತುಗಳ ಗುಚ್ಛ.....
🎊🎈🎉🎊

ಮುಸ್ಸಂಜೆಯ ಹೊತ್ತು, 
ಮೂರು ದಾರಿ ಕೂಡುವ ಕಾಡಂಚಿನ ಬಯಲ ಕವಲು, 
ಅವರು "ಮೌನ" ಅದೆಷ್ಟು ಶ್ರೇಷ್ಠವೆಂದು ಬಲು ಗಂಭೀರದಲಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು - 
ನಿಮ್ಮ "ಮಾತು" ಅದೇನು ಚಂದ, ಎಷ್ಟು ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತ ಅಂತಂದು ನಾನವರ ಅಭಿನಂದಿಸಿದೆ...
ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ
ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಮಸಣದ ಏರಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಡು ಜೀರುಂಡೆಯೊಂದು ಕಿರುಚಿ ಕಿರುಚಿ, 
ಮೌನವ ಒಡೆದೆ ಅಂತ ಬೀಗಿ ಬೀಗಿ, 
ಹೊಟ್ಟೆಯೊಡೆದು ಸತ್ತೇ ಹೋಯಿತು...
ಇಂತಿಪ್ಪಲ್ಲಿ
ಮೋಡ - ಬೆಳಕು ಜಗಳಾಡಿ, 
ಗಾಳಿಯ ಮೈಕಂಪಿಸಿ, 
ತರಗೆಲೆ ಮಗ್ಗುಲ ಬದಲಿಸಿ, 
ಘನ ಘೋರ ರಣ ಗಂಭೀರ ಜಿಜ್ಞಾಸೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಅಕಾಲ ಶ್ರದ್ಧಾಂಜಲಿ...
ಧ್ಯಾನ ಮೌನಗಳೆಲ್ಲ ಮಗುವಂಗೆ ನಗುವಾಗಿ ಮಾತಾಗಿ,
ಬಿಡಿ ಬಿಡಿಯ ಹೂವೆಲ್ಲ ಅವಳ ಕೈಕುಲುಕಿ ಮಾಲೆಯಾಗಿ...
ಏನೆಲ್ಲ ಅರಿವಾಗಿಯೂ,
ಅರಿವಿನ ತೊರೆಯಾಗಿಯೂ,
ಈ ಬದ್ಕು ಎಷ್ಟು ಸಂಕೀರ್ಣ ಪರಿಕ್ರಮ ಅಲ್ವಾ...!!
ಇಲ್ಲಿ ಇದಮಿತ್ಥಂ ಅನ್ನೋ ವೃತ್ತ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಇಲ್ಲ ಬಿಡಿ...!!
&&&

ಏನ್ಗೊತ್ತಾ -
ಮನೆ ಮನ್ಸು ಎರ್ಡೂ ದೂರವೇ ಇದ್ರೂ 'ಸಂಬಂಧ' ಬದುಕಿಯೇ ಇರತ್ತೆ; ಕಾರಣ ಭಾವವಿಲ್ಲದೆಯೂ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೊಂದು ಹೆಸರಿರತ್ತೆ...
ಆದ್ರೆ,
ಸಂಬಂಧವೇ ಆಗ್ಲೀ, ಭಾವ ಬಂಧವೇ ಆಗ್ಲೀ ನಿನ್ನೊಳಗೆ ಒಂದಿನಿತು ನೆನಪುಗಳನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡಬೇಕು ಅಂತಾದ್ರೆ ಮನೆಯಲ್ಲದಿದ್ರೆ ಹೋಗ್ಲಿ ಮನಸುಗಳೊಡನೆ ಆದ್ರೂ ಒಂದು ನಿರಂತರ ಸಂವಹನ ಇರಲೇಬೇಕು...
___ ಜಗಳಕ್ಕಾದ್ರೂ ಜೊತೆಯಾಗುವ ಬಾ...
&&&

ಎದೆ ಗೂಡ ಬಾಗಿಲಲೇ ಮಲಗಿರುವ ಮೌನದುಡಿಯಲಿನ ನೂರು ನೂರಾರು ಭಾವ ಶಲಾಖೆಗಳ ಚಂದ ಭಾಷೆ, ಭಾಷ್ಯ - ಒಂದು ಉತ್ಕಂಠ ಜೋಕುಮಾರ ನಗು...
____ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ತೆರೆದಿಟ್ಟಂತೆ ಇಟ್ಟು ತಣ್ಣಗೆ ಮುಚ್ಚಿಹಾಕಬಹುದು.....
&&&

ಕೇಳು ಇಲ್ಲಿ -
ಗಾಯ ಮಾಯ್ದ ಮೇಲೂ ಕಲೆ ಉಳೀತು ಹೆಚ್ಚನ್ಸಲ... 
ಹಂಗೇಳಿ ಕಲೆ ಗಾಯ ಅಲ್ಲ - ಗಾಯದ್ ನೆನ್ಪು ಅಷ್ಟೇಯಾ... 
ಹಂಗಾಯಿ ಕಲೆನ ಸವ್ರೀರೆ ನೆನ್ಪಿನ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬರ್ಲಕ್ಕು - ಬಿಟ್ರೆ ನೇರ ನೋವಂತೂ ಇರ್ತ್ಲೆ ಅಲ್ದಾ...!! 
ಅದ್ಕೇ ನಿನ್ನೇದ್ ಕಲೆ ಕಂಡಾಗ ಬಿಂದಾಸ್ ನಕ್ಬಿಡವು - ನಗು, ಒಂಥರಾ ಮನೆ ಮದ್ದಿದ್ದಂಗೆ...
ಅಷ್ಟಾದ್ಮೇಲೂ ಎದೆ ತನ್ನ ನೋವನ್ನ ತೊಳ್ದು ಕಣ್ಣಿಂದ ಹೊರ್ಗಾಕವು ಅಂದ್ಕಂಡ್ರೆ ಅತ್ಬಿಡು, ತೊಂದ್ರಿಲ್ಲೆ - ಆದ್ರೆ, ಯಾರೂ ನಗ್ದೇ ಹೋದಾಂಗೆ ಅಳವು... 
ಅಷ್ಟೇಯಾ...
ನನ್ನೊಡನೆಯ ಎಲ್ಲಾ ಆಗುಗಳ ಸಂತಿಗೂ ಎನ್ಕೆ ಲೇವಾದೇವಿ ಇದ್ದೇ ಇದ್ದು - ನಾ ಒಪ್ಲೀ ಬಿಡ್ಲೀ... 
ಹಂಗಿಪ್ಪಾಗ ಎಲ್ಲಾ ದಿನಾನೂ ಚಂದಾನೇಯಾ - ಚಂದಾಮಾಡಿ ನೋಡ್ಲೆ ಎನ್ಗಿಷ್ಟು ತಯಾರಿ ಬೇಕು...
ಅಷ್ಟೇಯಾ...
___ ನಗು ನನ್ನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮ...
&&&

ಇನ್ನೂ ನೋವಿದ್ಯಾ...?
ಕೇಳ್ಬೇಡ... 
ಕೇಳಿದ್ರೆ ನೋವು ಹೆಚ್ಚಾಗತ್ತಾ...?
ತುಂಬಾ ನೋವಾಗತ್ತೆ... 
ಹೂಂ...
ಒಣಗ್ತಿದ್ದ ಗಾಯಾನ ಮತ್ತೆ ಕೆರ್ದಂಗಾಗತ್ತೆ...
ಎಲ್ಲೋ ಮಲಗಿಸಿ ಮರ್ತಿದ್ದ ಬದುಕ ಪ್ರೀತಿ ಪುಟುಪುಟು ಎದ್ಬಂದು ಮತ್ತೆ ತಬ್ಬಿದಂಗಾಗತ್ತೆ...
ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಳಜಿ ಮಾಡೋದು ತಪ್ಪಾ ಹಂಗಿದ್ರೆ...?
ಉಹೂಂ...
ಮತ್ತೆ...?
ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಗು ನಮ್ಮನ್ನ ಬೆಚ್ಚಗಿಡತ್ತೆ...
ನೋವು...?
ನೋವು ನಮ್ಮನ್ನ ಅಂಟಿಸಿಡತ್ತೆ...
ಭಯ ನಂಗೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ...
ನಗು ನಗುವನ್ನ ಸೇರದ್ರೆ ಅಂಥದ್ದೇನೂ ವಿಶೇಷ ಘಟಿಸಲ್ಲ - ಒಂದಿಷ್ಟು ಖುಷಿ ಖುಷಿ ಗದ್ಲ ಅಷ್ಟೇ...
ನಗು ನೋವಿನ ಕೈ ಕುಲುಕುತ್ತೆ ನೋಡು - ಅಲ್ಲಿಗೆ, ನಗುವಿಗೆ ನೋವಂಟಿದ್ರೂ, ನೋವಿಗೆ ನಗುವಿನ ಹುಡಿ ಕಚ್ಕೊಂಡ್ರೂ ಏನೋ ಒಂದು ವಿಶೇಷವೇ; ಒಂದನ್ನೊಂದು ಎದೆಗೆಳ್ಕೊಂಡು, ಬಳ್ಕೊಂಡು, ಕಳ್ಕೊಂಡು, ಎಲ್ಲಾ ಏನೋ ಒಂದು ವಿಶೇಷವೇ...
ವಿಶೇಷ ಹೊಮ್ಮಿದ್ರೆ ಒಳ್ಳೇದೇ ಅಲ್ವಾ...?
ವಿಶೇಷ ಅಂದ್ರೆ, ಶೇಷ ಉಳೀದಂಗೆ ನೋವು ಅಳ್ದು ಹೋದ್ರೆ ಚಂದವೇ; ಆದ್ರೆ ಹಂಗಾಗ್ದೇ ನಗು ಕಳ್ದೋಗ್ಬಿಟ್ರೆ ಏನ್ಗತಿ...!!
ಯಾಕಿಷ್ಟು ಋಣಾತ್ಮಕ...?
ಗೊತ್ತಾ, ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ನಂಗಾಗಿ ಮಿಡಿಯಬಹುದಾದ ಒಂದು ಧನಾತ್ಮಕ ಎದೆ ಗೂಡಿದೆ ಅನ್ನೋ ಭಾವ ಭರವಸೆ ಕೊಡೋ ಶಕ್ತಿ ಅಂತಿಂಥದಲ್ಲ; ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಅದರ ಋಣ ದೊಡ್ದು...
ಮತ್ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ...?
ಆದ್ರೆ, ಗೂಡನ್ನ ಸ್ವಂತ ಮಾಡ್ಕೊಳೋಕೆ ಹೋಗಿ ಆ ನಗೆ‌ಗೂಡಿನ ಕೋಳು ಮುರದ್ರೆ ಆಮೇಲೆ ಈ ನೋವನ್ನ ಭರಿಸೋಕೆ ಆಸರೆಯಾದ್ರೂ ಯಾವ್ದಿರತ್ತೆ ಹೇಳು; ಗೊತ್ತಲ್ಲ, ಕೋಳಿ ಚಿನ್ನದ ಮೊಟ್ಟೆ ಇಡೋ ಕಥೆ...
ಭಯ ನಂಗೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ...
ನೀ ಅಲ್ಲಿ ನಗ್ತಾ ಇರು - ಬದುಕು ಮೈದುಂಬೀತು...
ನಾ ಇಲ್ಲಿ ಸಮಾಧಾನದ(ದಿ) ಉಸಿರು ಬಿಡ್ತೀನಿ - ನೋವು ಬೆಳಕನುಡಿಸೀತು...
ಬರ್ಲಾ...?
ಹೊರಡ್ತೀನಿ...
____ಬದುಕು ಸಾವನು ಮಾತಾಡಿಸೋ ಜೀವಂತ ದೃಶ್ಯ ಕಾವ್ಯ ಹೀಗೇ ಇದ್ದೀತು...
&&&

ಮೊನ್ನೆ ಆ 
ಚಿತ್ರ ಸಂತೆಯ ಸಾಲು ದೀಪಗಳಲಿ ನಿನ್ನ ಹುಡುಕಿದೆ ನಾನು...
ಅಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲೋ ನೂರಾರು ತೆರೆದ ಅಂಗಡಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನೀನೂ ಕುಂತಿರಬಹುದೇನೋ ಎಂಬಾಸೆ - ನೀ ಬಿಡಿಸಿದ ನನ್ನ ಚಿತ್ರವ ಮಾರಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು...
ಜಂಗುಳಿಯ ನಡುವೆ ‌ಅಚಾನಕ್ಕು ಎಂಬಂತೆ, ಅಪರಿಚಿತ ಜೋಗುಳದ ಭೇಟಿಯಂತೆ, ನಿನ್ನ ಕಂಡು ನನ್ನ ಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು ನಂಗೆ...
ಕಾಣಬೇಕಿತ್ತು ಹಂಗೇ - ನನ್ನ 'ನಾನು' ನಿನ್ನ ಚಿತ್ರದಲಿ ಹೇಗೆ ಕಾಣಬಹುದೆಂದು...
____ ಸಿಗಲಿ(ಕ್ಕಿ)ಲ್ಲ ಬಿಡು ನೀನು ಮತ್ತು ನನಗೆ ನಾನೂ...

ಕುಂಚ ಸೌಜನ್ಯ: ಅಮರ್

ಎದೆಯ ಬೊಗಸೇಲಿ ತುತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯ ಹಿಡ್ಕೊಂಡು ನನ್ನ ನೆನೆಯುವವರೆಲ್ಲರೂ ನನ್ನ ಆಪ್ತರೇ...
___ ಅಪರಂಪಾರ ಅನುಭಾವ ಸನ್ನಿಧಿ...

 *** ಇಲ್ಲಿನ ತುಂಡು ಭಾವಗಳು ಮುಂದಿನ ಯಾವುದೇ ಬರಹದಲ್ಲೂ ಮತ್ತೆ ಕಾಣಿಸೀತು... :)