ಗೊಂಚಲು - ಏಳು X ಹತ್ತು.....

ನಿನ್ನ ಸ್ನೇಹದ ನೆನಪ ಗುಂಗಲ್ಲಿ.....

ಈ ಮರಳು ತೀರದಲಿ, ಸಂಜೆ ಸವೆಯುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ, ಅಲೆಗಳು ಪಾದ ತೋಯಿಸುತಿದ್ದರೆ...
ಹೆಜ್ಜೆಗೆ ನಿನ್ನ ಗೆಜ್ಜೆ ದನಿಯ ಜತೆಯಿದ್ದಿದ್ದ - ಪಕ್ಕ ಕೂತು ಸಾಗರ ಮತ್ತು ಬಾನು ಸಂಧಿಸುವ ಬಿಂದುವಿನಲಿ ಕಣ್ಣ ನೆಟ್ಟು ನಗೆಯ ಕನಸ ಹೊಸೆಯುತಿದ್ದ - ಆ ದಿನಗಳ ನೆನಪಾಗುತ್ತೆ ಗೆಳತಿ...

ಬೆಳಕ ಹುಡುಕಿ ಹೊರಟೆ - ಕತ್ತಲ ಸೊಬಗು ದಕ್ಕಿತು...
ನಿನ್ನನರಸಿ ಅಲೆದೆ - ನನ್ನೆ ನಾ ಕಂಡುಕೊಂಡೆ...

ಕತ್ತಲಲ್ಲು ಸೊಬಗಿತ್ತು - ನನ್ನೊಳಗೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಖುಷಿಯಿತ್ತು...
ಆದರೂ ಬದುಕಿಗೆನೋ ಕೊರತೆ...
ನೀನಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಬೆಳಕಿಲ್ಲ...

ಛೆ -
ನಾನು ಆ ಕವಿತೇನ ಬರೆಯಲೇಬಾರದಿತ್ತು...
ಬರೆದರೂ ಅಲ್ಲಿಯ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ನಿನ್ನ ಗುಣಗಳ ಆವಾಹಿಸಬಾರದಿತ್ತು...
ಆದರೇನ ಮಾಡಲಿ ನಾನೂ ಮನುಷ್ಯನೇ ತಾನೆ...ಸಾಮಾನ್ಯರಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ...
ಸಂಗಾತಿಯನರಸುವಷ್ಟು ಬೆಳೆದ ಮನಸೊಂದು ತನ್ನ ಸಂಗಾತಿಯ ಕನಸಿಗೆ ಜೀವ ತುಂಬುವಾಗ ತನ್ನದೇ ಸುತ್ತಲಿನ ಜೀವಗಳ ಗುಣಗಳನ್ನು ಆ ಸಂಗಾತಿಯ ಕನಸಿಗೂ ತುಂಬುವುದು ಸಹಜ ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯ...
ನಾನು ಗಂಡು ಪ್ರಾಣಿ.. ಹಾಗಾಗಿ ಅಮ್ಮನ ಮಮತೆ, ತಂಗಿಯ ಕೀಟಲೆ, ಅಕ್ಕನ ಅಕ್ಕರೆ, ಅತ್ತೆಯ ಆಪ್ತ ನಗು ಮತ್ತು ನಿನ್ನ ಸರಳ ಪ್ರಶಾಂತ ಹಾಗೂ ಮೌನದಿಂದಲೆ ಬಂಧಗಳ ಸಲಹಿಕೊಂಬ ಗುಣಗಳ ನನ್ನ ಸಂಗಾತಿಯ ಕನಸಿಗೆ ಆವಾಹಿಸಿದ್ದು ತಪ್ಪಾ...
ಎಂಥ ಚಂದದ ಗೆಳೆತನವೊಂದು ಹಬ್ಬಿ ನಿಂತಿತ್ತು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ...
ಎಲ್ಲ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾದ, ಹೇಳದೆಯೂ ನೋವುಗಳ ಅರಿಯಬಹುದಾದ, ನೋವಿಗೂ - ನಲಿವಿಗೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಅಂಟಿಕೊಂಡಂತ ಸ್ವಚ್ಛ ನಗೆಯ ಗೆಳೆತನ...
ಈವರೆಗೆ ನಾವು ಆಡದ ಮಾತು, ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳದ ಮೌನ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲೊಂದಾದರೂ ಇದೆಯಾ...
ಎದುರಿಗಿಲ್ಲವಾದಾಗಲೂ, ಇತರ ಸಾವಿರ ಜನರೊಟ್ಟಿಗಿದ್ದಾಗಲೂ ನಿನ್ನ ಮನಸು ನನ್ನೊಂದಿಗೇ ಮಾತಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆಂಬುದು ನಂಗೂ ಗೊತ್ತು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಮೌನವೂ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹರಟುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೆ ಸದಾ ಎಂಬುದು ನಿಂಗೊತ್ತು...
ಯಾವುದೋ ನೋವಲ್ಲಿ, ತುಂಬ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಹುಣ್ಣಿಮೆ ಚಂದಿರನ ಬಗೆಗೂ ಯಾಕೋ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬೇಸರ ಮೂಡುತ್ತೆ ಕಣೇ ನಗುವ ಕೋಟಿ ತಾರೆಗಳ ಮಿನುಗೋ ಖುಷಿಯ ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡನೇನೋ ಈ ಚಂದಿರ ತನ್ನ ಬೆಳದಿಂಗಳ ಚೆಲ್ಲಿ ಅನ್ನೋ ಭಾವ ಕಾಡುತ್ತೆ ಅಂದಾಗ ನಾನು; ಅಮಾವಾಸ್ಯೆ ಪೂರ್ತಿ ಮಿನುಗೋ ತಾರೆಗಳಿಗಾಗಿಯೇ ಕಣೋ ಇರೋದು ಅಂತ ಸಂತೈಸುತಿದ್ದವಳು ನೀನು...
ರಂಪಾ ರಂಪ ಜಗಳ ಮಾಡಿ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಕೂತು ಐದೇ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ‘ನಂಗಿನ್ನೂ ಸಿಟ್ಟು ಹೋಗಿಲ್ಲ, ನಾನು ಮಾತಾಡಲ್ಲ’ ಅಂತ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೋಳು ನೀನು - ಮತ್ತದು ನಂಗೆ ನೀ ಮಾತಾಡಬಹುದು ಎಂಬುದರ ಸೂಚನೆ ಆಗಿರುತ್ತಿತ್ತು - ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕೂತು ಮೆಸ್ಸೇಜಲ್ಲಿ ಸಿಟ್ಟಿನ ಮಾತಾಡೋ ನಿನ್ನ ಕಂಡು ನಕ್ಕು ನಕ್ಕು ಕಣ್ಣೀರಾದ ಸಂಜೆಗಳೆಷ್ಷೋ...
ಅಂಥದ್ದು ಇಂದಿಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಸಂಜೆಗಳು ಸರಿದು ಹೋದವು ಈ ನದಿಯ ತೀರದಲಿ ನಿನ್ನ ಪಾದದ ಗುರುತು ಕಾಣದೆ...
ಎಲ್ಲ ಕಳೆದು ಹೋದ ಭಾವ - ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲಾ ಮೌನದ ಮೊರೆಹೋಗಿ ಮನಸು ಮೂಕ ಮೂಕ - ಜಾರಲಾರದು ಕಣ್ಣ ಹನಿ, ಅದಕೂ ಗಂಡಸೆಂಬ ಅಹಂಕಾರ - ಹಿಂಡುವ ತುಂಡು ಭಾವಗಳೆಲ್ಲಾ ಭಂಡ ಮನಸಲ್ಲೆ ಬಂಧಿ...
ಅಲ್ವೇ - ನನ್ನೊಳಗನೆಲ್ಲ ನನ್ನಷ್ಟೇ ಚೊಕ್ಕವಾಗಿ ತಿಳಿದವಳು ನೀನು...
ಯಾರನೂ ಪ್ರೇಮಿಸಲಾರದ ನಾನು ವಿನಾಕಾರಣ ನನ್ನೊಳಗೆ ಮೂಡಿ ನಿಲ್ಲೋ ಪ್ರೇಮದ ಕನಸಿನ ಆಲಾಪಗಳನ್ನು ವಿಶ್ವಾಸದ ಗೆಳತಿಯಾದ ನಿನ್ನೊಂದಿಗಲ್ಲದೆ ಇನ್ಯಾರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲೇ...
ಒಂದಿಷ್ಟು ಕೀಟಲೆಗೆ ನೀನೆ ನನ್ನ ಪ್ರೇಮಿಕೆ ಎಂಬಂತೆ ಮಾತಾಡಿದ್ದು ತಪ್ಪಾ..?
ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಎದುರಾ ಎದುರು ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ಹಾಗೆ ಮಾತಾಡಿಲ್ಲ....
ಅಂದರೆ ಮಾತಾಡಿದ್ದು ತಪ್ಪಲ್ಲ ಹಾಗೆ ಬರೆದು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದು ತಪ್ಪು ಅಥವಾ ನಿನ್ನ ಗುಣಗಳ ಇನ್ಯಾರಿಗೋ ಆವಾಹಿಸಿದ್ದು ತಪ್ಪಾ...?
ಅಷ್ಟು ಸಣ್ಣ ಸಲಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಕಾಲದ ನಮ್ಮ ಗೆಳೆತನವ ಕೊಂದೀತಾ...?
ಕವಿ ಮನದಲ್ಲಿ ಕಲ್ಪನೆಯ ಕೂಸು ಅರಳಿ ಕವನವಾಗಿದ್ದೇ ತಪ್ಪಾಗಿಹೋಯಿತಾ..?
ಕಾರಣವೇನು ಈ ಪರಿಯ ಕೋಪಕ್ಕೆ...?
ನಿಜದ ಕಾರಣವಾದರೂ ಹೇಳಿ ಒಂದು ಜಗಳವನ್ನಾದರೂ ಮಾಡು ಬಾ ಒಮ್ಮೆ...
ಕಣ್ಣ ಹನಿಯೊಂದಿಗೆ ಭಾವಗಳು ಕರಗಿ ಮನಸು ಹಗುರಾಗುವುದಾದರೆ ಅತ್ತು ಬಿಡು ತಪ್ಪಿಲ್ಲ - ಕಾಡುವ ನೆನಪುಗಳೊಂದಿಗೆ ಅಳು ನಿರಂತರವಾಗದಿರಲಿ ಮತ್ತು ಖುಷಿಗಳಿಗೊಂದಷ್ಟು ಕಣ್ಣ ಹನಿಗಳು ಬಾಕಿ ಇರಲಿ ಅಂತ ನಿನಗಂದು ಹೇಳಿದ್ದ ನಾನೇ ಇಂದು ಇಲ್ಲಿ ಖುಷಿಯಿಲ್ಲದೇ ಅಳುವ ನಿತ್ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾರದೇ ತತ್ತರಿಸುತಿದ್ದೇನೆ...
ಬಿಡು ಅಂದರೆ ಬರಹವನ್ನೇ ಬಿಟ್ಟೇನು - ಈ ದೂರ ಸಹಿಸಲಾರೆ - ಇನ್ನೆಂದೂ ನಿನ್ನಿಷ್ಟಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಲಾರೆ - ನಿನ್ನಿಷ್ಟವೆ ನನ್ನಿಷ್ಟ ಕೂಡಾ - ಆ ಇಷ್ಟವೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಸಲಿಗೆ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ್ವ ಕೊಟ್ಟದ್ದು - ನಿನ್ನ ಕೆಣಕಿ ಕಾಡುವ ಖುಷಿಯ ಮೂಲ ಕಣೆ - ಪುಟಾಣಿ ಗೆಳತೀ ಈ ಜೀವದಲ್ಲಿ ಉಸಿರಿರುವವರೆಗೂ ನೀ ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಜೀವದ ಗೆಳತಿ ಅಷ್ಟೇ - ಭಯ ಬೇಡ ಉಳಿದೆಲ್ಲ ಗೌಣ... 
ಗೆಳೆತನ ಮತ್ತೆ ನಗುವ ಕ್ಷಣಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತ ಕಾಯುತ್ತ - ನೀ ಎದ್ದು ಹೋದ ಜಾಗದಲ್ಲೇ ಕೂತಿದ್ದೇನೆ...
ವಿಶ್ವಾಸ ನಗಲಿ ಮತ್ತೆ...