ಗೊಂಚಲು - ಎಂಬತ್ತೈದು.....

ಹೀಗೆಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿ.....

ಅಲೆಗಳು – ನಲಿವಿನಲೆಗಳು, ಒಲವಿನಲೆಗಳು, ಏನೋ ಅರಿಯದ ಒಳಗುದಿಯ ನೋವಿನಲೆಗಳು...

ಈ ಅಲೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ನಾನೆಂದರೆ ಏನೋ ವಿನಾಕಾರಣದ ಪ್ರೀತಿ – ಆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದಲೇ ಅಲೆದು ಬರುತ್ತವೆ ನನ್ನೆಡೆಗೆ...

ಆಗೊಂದು ಖುಷಿಯ ಅಲೆ ಕುಪ್ಪಳಿಸಿ ಬಂದು ನಗೆಯ ಸುರಿದು ಹೋದರೆ – ಹೀಗೊಂದು ಅರಿವಾಗದ ಗೊಂದಲಗಳ, ಹಿಂಡುವ ಭಾವಗಳ ಅವ್ಯಕ್ತ ನೋವಿನ ಅಲೆ ಮನಸ ತಾಕುತ್ತೆ...

ಗೊತ್ತು ನನಗೆ ನನ್ನಿಂದ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿಲ್ಲ ಅವಕೆ...

ಆದರೆ ನನ್ನ ಒಂದೇ ಒಂದು ಪ್ರೀತಿ ಮಾತು, ಆತ್ಮೀಯವಾದ ಮುಂಗುರುಳ ನೇವರಿಕೆ ಅವುಗಳ ಖುಷಿಯ ಇಮ್ಮಡಿಸಿ, ನೋವ  ಅಬ್ಬರವ ಚೂರೇ ಆದರೂ ಇಳಿಸುತ್ತದೆ – ಹೊಸ ಹುರುಪು ತುಂಬುತ್ತೆ...

ಆದರೆ ನಾನೋ ಅಷ್ಟನೂ ಮಾಡಲಾರದ – ನಗುವಿಗೊಂದು ಪ್ರತಿ ನಗು, ಅಳುವಿಗೊಂದು ಸಾಂತ್ವನದ ಸವಿ ನುಡಿಯನೂ ಕೊಡಲಾರದ - ಆತ್ಮಸಖನೆನ್ನಿಸಿಕೊಂಡೂ ಆತ್ಮಬಲ ತುಂಬಲಾರದ ಅಸಹಾಯ, ನಿಶ್ಚಲ, ಮೂಕ ಮರಳ ದಂಡೆ...

ಹಾಗಿದ್ದೂ ಈ ಅಲೆಗಳಿಗೆ ನಾನೆಂದರೆ ಅದೇಕಷ್ಟು ಆತ್ಮೀಯತೆಯೋ - ಎಲ್ಲ ಭಾವಗಳ ನಿರ್ಮಲ ಮನಸಿಂದ ನನ್ನೆದುರು ಹರವಿ ಹಿಂತಿರುಗುವಾಗ – ನಾನೇನನೂ ಕೊಡದೆಯೂ ಎಲ್ಲವನೂ ನನ್ನಿಂದಲೇ ಪಡೆದವರಂತೆ ಕಿವಿಯಲ್ಲೇ ಉಸುರುತ್ತಾರೆ ಮುದ್ದು  ಗೆಳೆಯಾ ನಾನೀಗ ಹಗುರ ಹಗುರ...

ಆಗೆಲ್ಲ ನನ್ನ ನಿರ್ಭಾವುಕ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗೆಗೆ ನನಗೇ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಮರುಕವಾಗುತ್ತದೆ...

ಆದರೂ ಒಳಗಿನ ಮಾತೊಂದ ಹೇಳಲಾ – ಆ ಪರಿ ನಿರ್ಭಾವುಕನಾದ ನನಗೂ; ನನ್ನ ಇರುವಿಕೆಗೆ ಅರ್ಥ ತುಂಬೋ ಈ ಅಲೆಗಳೆಂದರೆ ಆತ್ಮಸಾಂಗತ್ಯದ ಬಂಧವೇ – ಅವುಗಳೆಡೆಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಾಳಜಿಯಿದೆ – ಅವುಗಳ ಒಳಿತನ್ನು ಬಯಸಿ ಹಾರೈಸೋ ತುಡಿತವಿದೆ – ಆದರೆ ಅದನ್ನ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಅತಿವಾಸ್ತವಿಕತೆಯ ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಒದ್ದಾಟವಿದೆ... ಹಾಗಂತ ಹೇಳಿದರೆ ನಗಬಾರದು ನೀವು...!!!

*****

ಅವಳ ತಪ್ಪು ಒಪ್ಪುಗಳ ಅವಳಿಗರುಹುವಾಗ ಮೊದಲಿಗನಾಗಿ - ಅವಳದಲ್ಲದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಜಗವೆಲ್ಲ ಅವಳ ದೂಷಿಸುವಾಗ ಅವಳಾತ್ಮ ಚೈತನ್ಯವಾಗಿ ನನ್ನ ನಗು ಅವಳ ಜತೆಗಿರಬೇಕು...
ಅವಳ ಒಡಲು ನೊಂದು ಅಳುವುಕ್ಕಿ ಬಂದು ಕಣ್ತುಂಬಿದ ಹನಿ ಕೆನ್ನೆ ತಾಕುವ ಮೊದಲೇ ನನ್ನ ಹೆಗಲು ಅವಳಿಗಾಸರೆಯಾಗಬೇಕು...
ನಾನಿಲ್ಲದೂರಲ್ಲೂ - ನಾನು ಬರೀ ನೆನಪು ಮಾತ್ರವೇ ಆದಾಗಲೂ ಅವಳು ನಗುತಿರಬೇಕು...
ಅವಳೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಹಾಗೆ ಬಂಧವ ಬೆಸೆದಿರಬೇಕು...
ಆತ್ಮ ಸಾಂಗತ್ಯವೆಂದರೂ - ಒಲವಿನಾರಾಧನೆ ಎಂದರೂ ಅದೇ ಅಂದುಕೊಳ್ತೇನೆ ನಾನು...
ಆದರೆ ಅಂಥ ಸಾಂಗತ್ಯವ ಸಾಧಿಸಲಾರದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ದೌರ್ಬಲ್ಯವನೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು ನಾನು...

*****

ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿ - ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದ್ದ ಒಣ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯಿಂದಾಗಿ ಸತ್ತು ಹೋದಾಗಲೂ ಎಂದಿನಂತೆ ನಗಬಲ್ಲ ನನ್ನ ಸ್ವಭಾವಕ್ಕೆ ಏನಂಥ ಹೆಸರಿಡಲಿ...

*** ಇಲ್ಲಿನ ತುಂಡು ಭಾವಗಳು ಮುಂದಿನ ಯಾವುದೇ ಬರಹದಲ್ಲೂ ಮತ್ತೆ ಕಾಣಿಸೀತು...:)