ಗೊಂಚಲು - ಏಳು...

"ಜನಿಸಿದ  ಘಳಿಗೆಯ  ನಂತರದ  ಪ್ರತಿ  ಕ್ಷಣವೂ  ಸಾವಿನದಾಗಬಹುದಾದರೆ - ಈ  ಕ್ಷಣ  ನಾವು  ಬದುಕಿದ್ದೇವೆ  ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ  ದೊಡ್ಡ  ಕಾರಣ  ಇನ್ಯಾವುದು  ಬೇಕು  ಈ  ಬದುಕನ್ನು  ಪ್ರೀತಿಸಲು, ಆಸ್ವಾದಿಸಲು.  ಈ  ಜೀವನವ  ಆರಾಧಿಸಲು."

"ಸಾವು - ಅಂತಿಮ  ವಾಸ್ತವವಾದರೆ,  ಬದುಕು - ನಿತ್ಯ  ಸತ್ಯ..."

ಬದುಕನ್ನು  ಪ್ರೀತಿಸುವವರಿಗೆ  ಈ  ಬದುಕಿನ  ಬಗ್ಗೆ,  ಅದು  ಕೊಡಮಾಡಿದ  ಸುಖ - ದುಃಖಗಳ  ಬಗ್ಗೆ,  ಆಸೆ - ನಿರಾಸೆಗಳ  ಕಡೆಗೆ  ಯಾವೊಂದೂ  ತಕರಾರುಗಳಿರುವುದಿಲ್ಲ.  ಬದುಕನ್ನು  ಯಾವುದೇ  ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳಿಲ್ಲದೆಯೇ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ  ಪ್ರೀತಿಸಬಲ್ಲವನು  ಸಾವನ್ನು  ಕೂಡ  ಸಮಚಿತ್ತದಿಂದ  ನೋಡಬಲ್ಲವನಾಗುತ್ತಾನೆ.

ಬದುಕಿರುವ  ಪ್ರತಿ  ಘಳಿಗೆಯನ್ನೂ  ಅದಮ್ಯವಾಗಿ  ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾ - ಸಾವನ್ನೂ  ಗೌರವದಿಂದ  ನಗುತ್ತ  ಸ್ವಾಗತಿಸಬಲ್ಲವನಾಗುವುದರೆಡೆಗೆ  ನನ್ನ  "ಪಯಣ..."

ಸಾವು - ಒಂದು  ನಿಲ್ದಾಣ ?????