ಗೊಂಚಲು - ನಾಕ್ನೂರಾ ಐವತ್ತು.....

ಆಯೀ ಅಂಬೋ ಭಗವದ್ಗೀತೆ..... 

ನಿನ್ನ ಭಜನೆಯೂ ನನ್ನ ನಾ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ಹಗ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದಲ್ಲಿ 'ನಾನು' ಎಂಬುದಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ; ಉಳಿದ ಕಲಾಪಗಳೆಲ್ಲವೂ ಬರಿ ಪೊಳ್ಳು ಪೊಕ್ಳೆ ಅಷ್ಟೇ...

___ ಬೆಳಕನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾ ನೆರಳಿನಲಿ ಸಂಸಾರ ಹೂಡುವುದು...
&&&

ನಾಳೆ ಯಾರಾದರೂ ಯಾಕಾದರೂ ನನ್ನ ನೆನೆಯಬೇಕು...

ಇಂದು ಒಂದಾದರೂ ನಗೆ ಮುಗುಳ ಯಾರದೇ ಎದೆ ಮಡಿಲಿಗೆ ಸುರಿಯದವನನು...

___ ಒಣ ಒಣ ಹೆಗಲಿನ ತೊಗಲು ಗೊಂಬೆ...
&&&

ನಾನಲ್ಲದ ನಾನು ನನ್ನೆದೆಯ ಕನ್ನಡಿಯಲಿ ಕಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ ಕಂಗಾಲಾಗಿ ನಿನ್ನೆದುರು ನಿಲ್ಲುತ್ತೇನೆ - ನಿನ್ನ ಪಟದ ಕಣ್ಣೊಳಗಿಳಿಯಲೂ ರಕ್ತ ಆರಿದವನಂತೆ ಆಯಾಸಗೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ...

ಸತ್ತು ನೀನು ಸುಖಿ ಅನ್ನಿಸುವಾಗ ಬದುಕಿರುವ ನನ್ನ ಭಂಡ ಬಾಳಿನ ಸೋಲಿನ ಅರಿವಾದವನಂತೆ ಕನಲುತ್ತೇನೆ...

ಆದರೂ,

ಮಾತಾಗಬೇಕು - ನಿನ್ನ ಮೌನದ ಎತ್ತರವ ಮುರಿಯಬೇಕು ಎಂಬ ಸುಳ್ಳೇ ಹಠಕ್ಕೆ ಬೀಳುತ್ತೇನೆ...

ಮತ್ತದೇ ಭಂಡ ಬಾಳಿನ ತೋಳಿನಲಿ ಸರಸಕ್ಕೆ ಬೀಳುತ್ತೇನೆ...

ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರತಿ ಸಂಜೆಯಲೂ ನಿನ್ನ ಪಟದೆದುರು ತಲೆ ಕೊಡವುತ್ತ ನಿಲ್ಲುತ್ತೇನೆ - ಭಾವಗಳೆಲ್ಲಾ ಪಾಪ ನಿವೇದನೆಯ ಹಣ್ಣು, ಕಾಯಿ...

ಚಂಚಲ ನಾನು, ಚಿರಾಯು ಪಾಪಿ - ಒಳಗೆ ನನ್ನನಷ್ಟೇ ಪ್ರೀತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ನಾನು ನನ್ನ ಅಂಕಿತ ನಾಮವನಿಟ್ಟು ಜಗದೆದುರು ನಿನ್ನ ಪ್ರತಿಮೆಗಳ ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತೇನೆ...

ದೇವರು ನೀನು - ಪಟದೊಳಗೆ ಅದೇ ಮಾಸದ ನಗು...

___ ಇದೆಲ್ಲದರ ವಿಮೋಚನೆಯ ದಿನ ಅದೇ ಇರಬಹುದು - ನಿನ್ನ ಪಟದ ಕೆಳಗೆ ನಾನೂ ಪಟವಾದಾಗಿನದು...

ಎಲ್ಲಾ ಹಸಿವೂ ಹಂಗಂಗೇ ಇಂಗಿ ಹೋಗುವಂಗೆ ಒಂದು ಬದುಕನೇ ನುಂಗಿ ತೇಗುವ ಸಾವಿನದೊಂದು ದಡೆ ಮತ್ತು ಆ ಬದುಕಿನ ಸುತ್ತ ಸನಿಹ ಬೆಸೆದುಕೊಂಡವರು ಬದುಕನೇ ಹಳಿಯುವಂಗೆ ಕಾಡುವ ಎಂದೂ ಇಂಗದ ಎದೆಯ ಖಾಲಿತನದ ನೋವಿನದೊಂದು ದಡೆ...

ಸಾವಿನ ತೂಕ ಹೆಚ್ಚಾ...? 

ಸಾವಿನ ಮಗ್ಗುಲ ನೋವಿನ ಭಾರ ಹೆಚ್ಚಾ...??

ಉತ್ತರ ಕಾಣದ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಮಸುಕು ಮಸುಕು ನೀಲಿ ಬಯಲಿಂದ ನನ್ನ ಹೆಸರನು ಕೂಗುವ ನಕ್ಷತ್ರವ ಹುಡುಕುವ ಆಟವೊಂದೇ ಸಮಾಧಾನ...

___ ಅಂತಕನ ದೂತರಿಗೆ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ದರ್ದಿಲ್ಲ...

ನಮ್ಮನ್ನು ಆಳಲು ಬಿಟ್ಟು ತಾವು ಅಳಿದವರ ಔದಾರ್ಯವ ಮರೆಯಬಾರದೆಂದೇ ಶ್ರಾದ್ಧ ಮಾಡ್ತಾರಂತೆ...

ಮರುಳನಾದರೂ ಮರೆತಾದರೂ ಮರೆಯಲಾದೀತಾ ಮಡಿಲ ತಂಪನು - ಇಲ್ಲಿನೆಲ್ಲಾ ಮಿಡಿತಗಳೂ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಿಂದಲೋ ನೆನಪಾಗಿ ಸುರಿವ / ಸುಳಿವ ನಿನ್ನ ಹೆಸರನೇ ನುಡಿಸುತ್ತವೆ ಹೊತ್ತು ಹೊತ್ತನು...

ನನ್ನೆದೆಯಲಿ ನಿತ್ಯವೂ ನಿನ್ನ ಶ್ರಾದ್ಧ...

___ ಈ ನಗೆಯ ನಾಡಿ ನೀನು...

ಕಾಲನ ಕಾಲು ನೆತ್ತಿಯ ತುಳಿಯುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲೂ ಸದಾ ಇಲ್ಲೇ ಮೇಲೆಲ್ಲೋ ನಗುತ್ತಾ ಕೂತು ಎದೆಯ ತೇವವ ಕಾಯುವ ಕರುಳ ಬೇರು...

___ ಆಯೀ ಅಂಬೋ ಭಗವದ್ಗೀತೆ...

ಅವಳ ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಗುಮ್ಮನೂ ಅವಳ ಆಜ್ಞಾವರ್ತಿ ಸೇವಕ...

ಈ ಬದುಕಿನ ಎಲ್ಲಾ ಹಿತ ಅಹಿತಗಳ ತುಂಬು ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಸಾಲಿನ ನೆನಪು ನೀನು...

ಆಗಸದ ಬಯಲ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಲೋಹದ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ದನಿ ಕೇಳಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಬೆರಗಿನಿಂದ ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಮೊದಲೆಲ್ಲಾ...

ಅಳಿಯದ ಬೆರಗಿನೊಡನೆಯೇ ಸಣ್ಣ ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆಯಂಥದ್ದೇನೋ ಕಾಡಿ ಮುಖ ಮಣ್ಣ ನೋಡುತ್ತಾ ಮೌನವಾಗುತ್ತೆ ಈಗೆಲ್ಲಾ...

"ಒಂದ್ ಸಲ ಇಮಾನ್ ಹತ್ತಿ ನೋಡ್ಲಾಯ್ತು" 

ಅಂಗಳದ ತುದಿಯಿಂದ ಸಣ್ಣಗೆ ದನಿ ಮೊರೆದಂತೆ ಭಾಸ - ನೀ ಅರುಹಿದ್ದ ಅದೊಂದು ಆಸೆಯನು ಹಾಗೇ ಉಳಿಸಿ ಕಳಿಸಿಬಿಟ್ಟೆನಲ್ಲ ನಿನ್ನನು...

ಅಂಥಾ ಬಡತನವೇನಿರಲಿಲ್ಲ - ತುಟ್ಟಿಯಾದದ್ದಾದರೂ ಏನು - ಏನೇ ಸಮಜಾಯಿಷಿ ಕೊಟ್ಟುಕೊಂಡರೂ ಮನಸು ಬಡವಾದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು ನಿಜ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಡತ್ತೆ ಈಗ...

ಹೇಳದೇ ಉಳಿದ ಅದಿನ್ನೆಷ್ಟು ಕನಸುಗಳಿದ್ದವೋ ಕರುಳ ಗಂಟಿನೊಳಗೆ - ಅವುಗಳ ಲೆಕ್ಕವೆಲ್ಲಾ ಬರೆಯದೇನೇ ಚುಕ್ತಾ ಬಿಡು...

ಇಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟವರೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿ ನಕ್ಷತ್ರವಾಗುವರಂತೆ - ನೀನೀಗ ವಿಮಾನ ಹಾರುವ ಹಾದಿಗಿಂತ ಎತ್ತರ...

ಆದರೂ.........

ನಕ್ಷತ್ರಕೂ ವಿಮಾನಯಾನ ಕನಸೇ ಇರಬಹುದಾ..... !!?

___ ಕನಸಿಗಾದರೂ ಬಂದು ಬೈದು ಹೋಗು ಒಮ್ಮೆ....

*** ಇಲ್ಲಿನ ತುಂಡು ಭಾವಗಳು ಮುಂದಿನ ಯಾವುದೇ ಬರಹದಲ್ಲೂ ಮತ್ತೆ ಕಾಣಿಸೀತು... :)